Beschonken stond ik met mijn medewandelaars te dansen in de afgeladen kroeg. De muziek was fout, ik werd omringd door oude kaas en de dollars vlogen mijn zakken uit, maar het kon me allemaal geen barst schelen. We waren tenminste binnen, lekker warm en comfortabel op deze gure avond. Zelden smaakte een warme maaltijd zo vullend, waren drankjes zo smakelijk en was het samenzijn zo fijn. We waren helemaal voldaan met het moment. Voor ons was dit de onofficiële afsluiter van een onvergetelijke tocht. Een welke we zelfstandig op ons eigen tempo hebben afgelegd. Bij aankomst in Albany was het in een klap voorbij. En met wisselende emoties voelde dat onwennige gegeven vooral als een grote prestatie aan. De trots overheerste. We hadden het geflikt om 1000 kilometer door Australië te wandelen. Fit en met versleten gewrichten, blaren, pijntjes en verbrande vetreserves zorgden we voor een stijlvolle afsluiting van deze bijzondere periode. Tien verdampte kilo’s en alcoholische onthouding zorgen ongetwijfeld voor een flinke kater, al is dat voor latere zorg. Ik genoot. Niet alleen van deze kroeg en de nieuwe levenservaring, maar ook van een fatsoenlijk matras, warme douche en nabijgelegen supermarkt. Het was allemaal een welverdiende beloning, deze kers op de taart.
Dronken was ik. Niet alleen van de drank, maar vooral door het overweldigende gevoel van voldoening en geluk. Om een veelvoud aan redenen had deze wandeling me diepgaand beroerd. Momenten van intens kippenvel, aanhoudende pijn, verdovend ontzag, felle razernij en enorme bewondering hadden elkaar afgewisseld. Het waren tijden van afzondering, genieten, verbinding, verrijking, afzien. Een welke geleefd werd volgens een natuurlijk ritme van daglicht, weersomstandigheden en een bijbehorende dagindeling. Als zwaartekracht daalde deze zeer aanstekelijke versimpeling van het leven op me neer. Ik was even helemaal weg uit de beschaving. In afgelegen gebieden wordt je teruggeworpen op de essentie. De afleidingen of belemmerende invloeden van de maatschappij waren er niet meer. Het was confronterend, heerlijk, verhelderend. Continue afgezonderd en op jezelf aangewezen zijn kweekt iets wat niet in ‘het normale leven’ kan opbloeien. Al ervarende dat je veeleisende situaties, fysieke ongemakken en mentale confrontaties de baas bent wordt je alsmaar sterker: zowel fysiek als mentaal. Zelfverzekerd kan je de hele wereld aan, niets brengt je meer van je stuk.
Wekenlang liep ik bepakt en bezakt de Bibbulmuntrack af. Mede door de ongerepte landschappen en dierengeluiden zat ik in een onophoudelijke wandelroes. Op deze manier kwam de pracht en kracht van dit spectaculaire continent nadrukkelijk naar voren. Wat heb ik ontzettend veel respect gekregen voor de Aboriginals en de Australische natuur. Oh, wat kon deze toch intensief en onuitstaanbaar zijn, wonderschoon en bikkelhard, wonderlijk en vermoeiend. Veelal eist het al je energie en oplettendheid op. Natuurlijk zijn er momenten geweest waarin ik me afvroeg waarom ik dit doe, momenten waarin ik overwoog om ermee te kappen. Vooral gedurende felle stormen of snikhete dagen kwamen die gedachten wel eens op. Sommige stukken waren een ware muggen- of vliegenplaag in een stinkend moeras, andere een overgroeide slangenkuil vol messcherpe vegetatie. Het bij vlagen eentonige landschap ging tergend traag voorbij, teken die me gretig beten en een zwelling veroorzaakten maakten lopen tot een martelgang, en dan waren er nog de memorabele ontmoetingen met wilde dieren. De keren dat ik zeer giftige slangen niet zag met letterlijk een stap tussen ons. Een goed verstopte Dugite die me compleet verraste en bijna had gebeten. Gespierde kangoeroes die nergens voor terugdeinsden. Een insectenbeet die mijn gezicht strak trok. Ik heb het zelfs voor elkaar gekregen om een emoe pissig te maken toen ik per ongeluk diens kuikens liet schrikken. Na dat soort fratsen begon ik opgelucht te raken als ik ‘slechts’ een grote spin (Huntsman) tegenkwam.
Er zijn periodes geweest waarin ik dagenlang niemand tegenkwam. Degene die ik tegenkwam waren vaak eigenaardige karakters, en dan met name de zogenaamde ‘end-to-enders’. Zoals met andere ongebruikelijke activiteiten scheppen de omstandigheden vanzelf een band die buitenstaanders nooit kunnen begrijpen. Een extra dimensie van deze ervaring is dat we in een tijd leven waarin werkelijk contact met jezelf, anderen en de natuurlijke wereld niet vanzelfsprekend is. Tegenwoordig raken essentiële zaken zoals (zelf)reflectie, intuïtieve besluitvorming en diepgaand contact snel ondergesneeuwd door de drukke, overvolle, verwarrende waan van de dag. Hoewel iedereen zijn persoonlijke drijfveren heeft om deze wandeling te doen, werden deze aspecten vaak benoemd tijdens het samenzijn. Helemaal ziek van een alsmaar gehaaste, hardere, door geld gedreven en oppervlakkiger wordende maatschappij trekken deze mensen zich terug. Ze nemen de tijd om terug te keren naar de puurheid van de essentie, terug naar wat echt belangrijk is voor hen. Ze lopen niet weg van het leven; ze lopen er dwars doorheen.
Ik herken het maar al te goed. Naast de behoefte om iets ‘avontuurlijks’ of aparts te doen vormen dit soort aspecten een fundament van mijn acties. Ook al zijn zulke ondernemingen van tijdelijke aard, ze laten iets blijvends achter. Iets fundamenteels, iets wezenlijks. Het voedt het brandende verlangen om het leven in al haar diversiteit te ervaren. Of, in andere woorden, het is de wil om je levend te voelen, inclusief de bijbehorende mentale of fysieke pijn, praktische ongemakken, uitdagingen of risico’s. Daarom haal ik dit soort acties uit. Ik wil leven, echt leven. Het is die wilskracht, toewijding en overtuiging welke de brandstof vormen om door te blijven gaan. Ter illustratie: een paar dagen voor het einde kreeg ik een lift en onderdak aangeboden van twee leuke dames. Ik sloeg het aanbod af, zo belangrijk vond ik dit nieuwe hoofdstuk. Een hoofdstuk gedicteerd door totale focus, bezieling en beleving. De Aboriginals hebben gelijk, al heeft het in mijn optiek weinig met dromen te maken. Zij noemen het de droomtijd. Ik noem dit het echte leven. Een vol puurheid, glorie en verwondering.
Het gaat meer om de reis dan de eindbestemming, al is ergens aankomen wel zo fijn.
> Klik hier voor het totaaloverzicht als dit verhaal naar meer smaakt <
A Normal Day 