‘Doe je huiswerk’. Vol goede bedoelingen gaf de boswachter zijn advies. Hij kon het blijkbaar niet laten en geef hem eens ongelijk. Zonder wandelervaring leek het mij een fantastisch idee om moederziels alleen door een enorm natuurgebied te wandelen. In hartje winter, welteverstaan. Nadat hij mijn plan had aangehoord sprak zijn blik boekdelen. Oh, heb je weer zo’n (buitenlandse) jongeman die zichzelf door zelfoverschatting of een slechte voorbereiding in de nesten gaat werken. Heb je weer zo’n lulhannes die de grillige omstandigheden in de Nieuw-Zeelandse bergen gaat onderschatten. Ja, ik viel precies onder een beruchte risicogroep. Mede daarom drukte hij me op het hart om een PLB (een GPS noodbaken) aan te schaffen. Met het beetje verstand wat ik nog had deed ik dat. Het leven is immers meer waard dan een paar honderd dollar.
In de periode voor mijn vertrek viel ontzettend veel neerslag, gevolgd door een koufront vanuit Antarctica. Niet bepaald wat je ideale omstandigheden kan noemen, maar ach. Jammer dan. Na dagenlang (tevergeefs) wachten op betere weersomstandigheden was mijn geduld opgeraakt. Dit lijkt enigszins te doen. Niet meer het eeuwige overdenken of wachten op het perfecte moment dat toch nooit komt. Gaan met die banaan. Een beetje door wat natuur banjeren, hoe moeilijk kan het zijn? Nou, daar kwam ik nog wel achter. Vanaf het begin was het al menens. Halfbevroren moerassen, spekgladde rotsen, wild stromende rivieren en een dik pak sneeuw boven de bomengrens. Al dit natuurschoon had ik voor mezelf, er was niemand in dit godverlaten gebied. Prachtig, kan niet beter. Twee dagen lang kwam ik weg met mijn onervarenheid. Maar op de derde dag kwam de keiharde confrontatie met een genadeloze waarheid: ik was nog niet klaar voor dit soort fratsen.
Ik moest een rivier oversteken die weliswaar niet breed was, maar wel sterk stroomde. Langdurig en aandachtig observeerde ik, zoekend naar de beste route. Na een tijdje dacht ik hem te zien. Vol goede moed (en zonder enige ervaring in het oversteken van rivieren) ging ik ervoor. Natuurlijk deed ik dat zonder wandelstokken, want dat vond ik overbodige ouwe lullen dingen. Tergend traag ploeterde ik richting de overkant. Het was zo dichtbij, maar zo ver weg. De kou ging door merg en been. Door de pijn was het verleidelijk om door het letterlijke ijskoude water te rauzen. Maar een ongecontroleerde beweging en dan zou ik met spul en al worden weggespoeld, met alle gevolgen van dien. Aangezien de stroming tot mijn heupen kwam worstelde ik met mijn balans, meermalen verloor ik bijna mijn grip. Vol adrenaline en in opperste concentratie bereikte ik de overkant. Opgelucht en enigszins geïntimideerd liep ik door. Aan het einde van de middag liep de route over een besneeuwde bergrug. Mede omdat de stapels rotsen ter oriëntatie waren ondergesneeuwd raakte ik verdwaald. Om het feest compleet te maken sneed een ijzige zuiderwind door al mijn kleding, werd het bijna schemerig, leek alles op elkaar in het spierwitte landschap en had ik geen tent bij me. De paniek sloeg toe. Vanuit pure gekte vloekte en tierde ik de longen uit mijn lijf. Door de enorme stress moest ik spontaan schijten. Het hielp echt. Na die verfrissende wildpoepsessie was het allemaal weer helder in mijn hoofd. Tel tot tien en denk verdomme een beetje na. Ik keek nog eens goed op de kaart en om me heen. Na wat zoeken vond ik eindelijk een aanknopingspunt. Als de brandweer snelde ik de berg af, terug naar de bomengrens, terug naar een pad met meer duidelijkheid en aanwijzingen.
Uiteindelijk kwam ik aan bij een stijf bevroren berghut. Eindelijk was ik beschut tegen die verrekte zuiderwind. Zelden was ik zo blij met onderdak dat binnen bijna net zo koud was als buiten. Compleet verkleumd lag ik ineengedoken in mijn slaapzak, denkend aan de boswachter. Vol afkeuring zou hij mijn huiswerk teruggeven. Leuk dat ik zo’n noodbaken op zak heb, maar dat is bedoeld als allerlaatste redmiddel voor levensbedreigende noodsituaties of overmachtssituaties. Mijn amateuristische gehannes viel hier overduidelijk niet onder. Sterker nog, zonder de benodigde ervaring en uitrusting waren dit gewoon ondoordachte stommiteiten. En dan moet ik aan het einde van de rit nog maar hopen dat ik een lift kan scoren, als er überhaupt iemand is. Het logboek van de berghut gaf weinig hoop, ik was de eerste bezoeker in ruim twee maanden tijd. Logisch, welke oen doet zoiets nou. Risico’s en vuurdopen, ik draai er mijn hand niet voor om. Maar deze dwaze onderneming ging overduidelijk te ver, wat ben ik nou aan het doen. Ik gedroeg me als een ‘topbankier’ van een veel te grote en invloedrijke systeembank. Ook al zou ik kopje onder gaan door onverschilligheid, een enorm ego of overmoedige roekeloosheid, de belastingbetaler komt me toch wel redden. Kosteloos zou ik weer naar veilige haven worden gevlogen. Mooi, dan kan ik weer op de oude voet verdergaan. Handig joh, die ingebouwde zekerheden en vangnetten van de samenleving. Kan je toch mooi gebruik van maken, helemaal als je de mazen en zwakke schakels van het systeem weet. Vrijblijvend en voor een prikkie opgepikt worden, hulp afdwingen terwijl anderen het wellicht harder nodig hebben en geen directe gevolgen ervaren van je stommiteiten. Nee, dat is niet helemaal de bedoeling. Daar maak je jezelf niet populair mee. Geen wonder dat de Kiwi’s hier een stokje voor proberen te steken met bepaalde wetgeving, boetes en protocollen. Of het effect heeft? Dat moet je aan hen vragen. Maar ik heb mijn lesje wel geleerd. Voortaan denk ik wel beter na voordat ik iets ga ondernemen.
Zoals zovelen werd ik door schade en schande wijs terwijl dat ook anders kan.
> Klik hier voor het totaaloverzicht als dit verhaal naar meer smaakt <
A Normal Day 