Ratatatatatata! Onder manisch gelach richtte mijn drilhamer een enorme ravage aan. Met enige oplettendheid voor rondvliegend beton stond ik lekker te hakken. Vooral mijn rug was erg blij met de brute kracht der mechanica. In eerste instantie kreeg ik een pikhouweel voor de klus. Het geploeter, geklaag en gevloek hield pas op nadat ik (met veel pijn en moeite) een drilhamer kreeg. Ja, die bouwplaats was echt bij de geïndustrialiseerde tijd maar niet heus. Je zou zeggen dat alles modern, doordacht en enigszins beschaafd verloopt in de 21e eeuw. Nou, niet dus. Dat beeld lag compleet in puin. Overigens paste de inefficiënte werkzaamheden perfect bij het uitzendbureau in kwestie. Zowel de urendeclaraties als de werkuitrusting moesten we dagelijks ophalen en afleveren in het hoofdkantoor. Ook de verplichte instructie was dagelijkse kost terwijl je zo’n riedeltje na twee keer wel weet. Zelfs salaris op je rekening ontvangen was teveel gevraagd. In plaats daarvan kregen we cheques (te verzilveren voor contant geld bij een specifieke bank). Cheques! Wat een omslachtig gedoe. Dat ik geen auto had hielp ook niet mee. Lopen, papierwerk, wachten, bus nemen, lopen, papierwerk, wachten, instructies, lopen, etc. Op deze manier verloor ik zeeën van tijd voordat de werkdag überhaupt begon. In feite was het meer een werken-voor-het-werk dag dan een werkdag, temeer omdat het voltijd salaris ontoereikend was om mezelf te onderhouden. Lekker dan.
Na een lange werkdag kwam ik eindelijk in ‘mijn’ hostel aan. Bikken, douchen, vrienden appen, beetje socializen en vroeg naar bed. Dat was het plan, ware het niet dat mijn maaltje uit de koelkast was verdwenen. Chagrijnig liep ik naar de dichtstbijzijnde supermarkt. Terwijl ik onderweg alles op een rijtje zette overviel de absurditeit van mijn situatie me. Zonder plan naar een land gaan en zien waar het schip strand pakte voorheen goed uit. Destijds kwamen boeiende mensen en kansen vanzelf op mijn pad. Die ervaring gaf me de overtuiging dat je dit kunstje altijd en overal kan herhalen. Maar zodra vertrouwen omslaat in blind vertrouwen is er stront aan de knikker. Het verblindde me van de risico’s. In meerdere rondes zette ik in op rood terwijl het balletje op zwart viel. In Canada ging ik lelijk op mijn bek, Ik kon er niet meer omheen. Langzaamaan raakte ik bankroet en gedesillusioneerd. Dit was slechts een nieuwe halte van een stroef verlopende zwerftocht. Ondanks mijn karakter, ervaring en positieve gemoedstand kon ik mijn draai maar niet vinden. Het was een dood spoor, ik was op (of vlakbij) de zogeheten ‘bodem van de samenleving’ beland. De ‘beloning’ bestond voornamelijk uit hongerloontjes, hele vage figuren, een overbelaste rug en een anonieme worsteling zonder schijnbaar einde. Niet echt wat je een veelbelovende plek kan noemen. Toch zag ik veel toegevoegde waarde van deze periode. Het was een tijd waarin veel op zijn plaats viel, een periode die ook iets positiefs teweeg bracht. De ervaringen schepten een vorm van waarde die niet in data, statistieken of geld is uit te drukken. Het gaat om waardig aan jezelf blijven, waar en wanneer dan ook, ongeacht de situatie of omstandigheden. Het gaat om loslaten, zelfrespect, onverstoorbaarheid, balans, focus, volharding, toewijding, aanpassingsvermogen. Het gaat om iets wat diep van binnen zit, iets wat niet te koop of te leen is, iets wat niet te leren valt in een opleiding, beroep of wat dan ook. Het is iets wat heel veel zelfvertrouwen geeft.
In de supermarkt knapte er iets in mijn hoofd. Geheel volgens de regeltjes had ik een werkvisum, betaalde ik belasting, maakte ik geen stampij. Ik probeerde er oprecht wat van te maken en ‘het spel’ netjes te spelen. Maar alles was zo’n onderbetaald gedoe en ondergewaardeerd geregel. Er heerste zo’n fetisj voor contracten, vastigheid en zogenaamde zekerheden. Niets mis met een beetje strijd en worsteling, echter had stoïcijns doorgaan geen enkele toegevoerde waarde meer op dit punt. De belangrijkste lessen zijn geleerd. Het legale, de regeltjes, de normen en verwachtingen: allemaal een grote grap. Een – Grote – Grap. Daarom graaide ik diep in mijn neus, draaide een bullebak en piekte hem weg. Terwijl ik dat dunnetjes overdeed liet ik een schandalig harde boer. Ruftend slenterde ik door de supermarkt. Omstanders staarden met een schuin oog naar me; naar mijn houding, versleten teenslippers, shirt vol gaten en deels afgescheurde korte broek. Nu zag ik er niet alleen uit als een zwijn: ik gedroeg me ernaar. Goed zo. Ik ben liever een eerlijke boer dan een gemaakte schijnheilige. Kom maar op met de brandende ogen van snelle oordelen, simpele meningen en de starre hokjes. Ik ging er lekker luchtig mee om, het is het serieus nemen toch niet waard.
Bij de caissière had mijn onbeschaafde versie nog de overhand. Precies op dat moment moest ik op het typisch Noord-Amerikaanse ‘Hiiiiiii, how are youuuuu?’ beantwoorden. Natuurlijk wist ik dondergoed dat de vraag slechts een beleefde, indirecte omgangsvorm was. Maar de Nederlander in mij besloot om het cultuurverschil bewust te negeren. Laat ik eens heel direct zijn met een goudeerlijk antwoord. Het gaat prima, want ik ga dit doelloze arbeidersbestaan inruilen voor meer losbondigheid, gekte en onvoorspelbaarheid. Het gaat prima, want morgen ga ik uitslapen terwijl ik hoor te werken. Eigenlijk wou ik eraan toevoegen dat ik dit gemaakte gedoe helemaal zat was. Zelfs met mijn ingeslikte woorden zweeg ze als het graf, evenals de omstanders die het ook hoorden. Dat was best gênant. Wederom werd ik aangestaard, al kon het me geen hol schelen op dat moment. Stel me geen vragen als het antwoord je toch niet boeit, doe niet alsof. Wat heb je aan al die ongemeende interesse en geforceerde vriendelijkheid als je onderaan de streep toch maar een onderbetaald werkpaard bent. Lang leve minimale vakantiedagen, (te) lange werkweken en het (moeten) hebben van meerdere banen! Nadat ik had afgerekend kocht ik een ticket naar Colombia op de app van Skyscanner. Klaar. Tot die vlucht ga ik zwart werken en van de zomer genieten. Dankbaarheid overviel me, wetende dat ik deze zinloze rattenval ga verlaten. Al is het maar tijdelijk. Kan ik later weer doorgaan met eindeloos hollen zonder een stap verder te komen. Working class heroes…. Ha, Asjeblieft zeg.
Hard werken en eerlijk de kost verdienen: je zou zeggen dat het altijd loont, maar schijn bedriegt.
> Klik hier voor het totaaloverzicht als dit verhaal naar meer smaakt <
A Normal Day 