06. Op grote hoogte

Dat geduld een schone zaak is staat als een paal boven water. Daarom werd deze waarheid als een koe mijn motto gedurende de training. Toch heeft zelfs engelengeduld een houdbaarheidsdatum. Na eindeloos oefenen was de tijd rijp voor de volgende stap. Geduldig wachtte ik op dat vurig verlangde moment. Die ochtend was het eindelijk zover. Met een krakend volume knalde de instructie uit mijn koptelefoon: ‘Ga je gang’. Ja! Eindelijk! Nog voordat de korte zin was afgemaakt schoot ik als een haas uit de startblokken, zo gretig was ik. Vol adrenaline en concentratie ging ik recht op mijn doel af, namelijk de diepe afgrond in. Alle instincten probeerden deze onnatuurlijke actie te stoppen, maar de stroom van durf en wilskracht was simpelweg te sterk. Bijna was ik in de andere dimensie. Snel, ren nog iets sneller, en dat was het dan. De tegenstrijdige handeling was afgelopen, de grote last verdween van mijn schouder. In plaats van een last te dragen werd ik zelf gedragen. Weg was ik, de wijde horizon in. Nee, dit is geen droom of fantasie, geen zelfmoordpoging of een hallucinatie. Dit is de onwerkelijke werkelijkheid van het deltavliegen, een ultiem samenspel tussen mens, techniek en natuur.

Opstijgen is slechts het begin van een sensationele en emotionele gebeurtenis. Al het irrelevante, alle ballast, allerlei bijzaken en afleidingen: alles verdwijnt op de achtergrond. Ik genoot van het moment, mijn gevoelens en de Franse Alpen. Vanuit een vogelperspectief ervoer ik het alledaagse: het grazende vee, de hardwerkende boeren, toeterende automobilisten, de wapperende was, het geluid van muziek en geur van mest of gemaaid gras. Onderweg had ik een overduidelijk totaaloverzicht terwijl ik andersom slechts een klein vlekje aan de kalme horizon was. Door de rustige omstandigheden kon ik het enige controlemiddel loslaten. Dat lukte pas nadat ik mezelf had opgepept. Zonder enige houvast keek ik recht naar beneden, honderden meters de diepte in.  Overmeesterd door een intense bevrijding verdween elk besef van tijd. Na een tijdje herpakte ik de controle en vertraagde tot onder de vliegbare snelheid. Met een noodvaart donderde de vleugel naar beneden, gelukkig is zelfcorrectie onderdeel van het ontwerp. Na dit spannende moment lag ik weer vlak, al was het maar voor even. Met hoge snelheid dook ik weer omlaag om een paar steile bochten te maken. Alles nam toe: de wind, G-krachten, spanning, druk. Intuïtief doch rationeel deed ik op gecontroleerde wijze wat nodig was. Overmoed komt immers ten val, tegelijkertijd kon ik deze zelfgecreëerde achtbaanrit niet aan mij voorbij laten gaan. Niet omdat ik een roekeloze cowboy ben, maar omdat ik levensbelangrijke vaardigheden moet leren. Door het snelle hoogteverlies was de rodeo spoedig afgelopen. Jammer. En minstens net zo spijtig was het stroef verlopende slotstuk. Door verkeerde timing kwakte ik als een kuiken op het gras. Natuurlijk was het fijn om weer vaste grond onder de voetjes te hebben, maar vraag niet hoe.

Hoewel ik weer op beide beentjes stond was ik allerminst geland. Het koppie zat nog helemaal in de wolken. Voor even dreven mijn gedachten af naar dé alsmaar terugkerende opmerking van anderen – ‘of ik niet levensmoe was’. Ze konden er niet verder naast zitten. Gedreven door een zucht naar bevrijding en loskomen rende ik er juist vol overgave naartoe. Onder het nom van ‘meer leven in mijn dagen dan dagen in mijn leven hebben’ nam ik de bijbehorende (gecalculeerde) risico’s voor lief. Ondanks mijn beste poging is deze pure en gevoelsmatige manier van vliegen onbeschrijfelijk. Het is te machtig om te laten lopen, mede omdat het zoveel aspecten heeft. Deltavliegen doet een groot beroep op de psyché, op het vermogen om mee te gaan met de buitenwereld en er tegelijkertijd een eigen draai aan te geven. Het benadert de vogelvlucht, een van de oudste dromen van de mens. Tegenwoordig is het geen stoute droom meer: het is iets dat op een relatief veilige en toegankelijke manier te leren valt. Natuurlijk kost het moeite, tijd en geld. Maar dat het überhaupt mogelijk is, is ronduit krankzinnig. Dit is wat deltavliegen zo fascinerend maakt. En dit alles is mogelijk dankzij de volharding van avontuurlijke pioniers en onconventionele dwarsdenkers. Telkens gingen zij een stapje verder in het onbekende. Dit geldt niet alleen voor deltavliegen of andere ‘extreme’ sporten, maar ook voor zoveel mogelijkheden die tegenwoordig als vanzelfsprekend worden beschouwd. Vol kippenvel, voldoening en dankbaarheid staarde ik als een standbeeld naar de lucht. Elke vlucht is een cadeautje, elke vlucht is het resultaat van het beste wat de mensheid te bieden heeft.

Terug op de camping was het tijd voor ontspanning. Uiteraard waren we daar hoofdzakelijk om te vliegen, maar de hele sfeer eromheen mocht er ook zijn. Dit is een plek vol eigenaardige karakters die met grenzeloos enthousiasme hun ding doen. De open en gemoedelijke sfeer was zo aanstekelijk. Eigenlijk had het voornaamste ‘gevaar’ weinig met deltavliegen te maken. Het grootste risico was jezelf verliezen in het genot van dagen vol gezelligheid, rare fratsen, fatsoenlijke gesprekken, zonneschijn en pils. Gewoon lol hebben, vol toewijding je passie volgen en samen iets heel bijzonders meemaken. Het is een klein, persoonlijk en informeel wereldje vol saamhorig individualisme. Dit is mijn Tuin van Eden, mijn thuis. Tevens is het een wereldje die me veel heeft gegeven en me altijd bij zal blijven. Ik kan niet meer terug naar een beperktere, kleinere speelruimte. Die avond nam ik me voor om altijd grenzeloos rond te vliegen, waar en wanneer dan ook. Of dat met of zonder deltavleugel is, mentaal of in het echt, met mijn voeten wel of niet op de grond; dat maakt allemaal niet uit. De gouden kooi was opengebroken, de ontsnapping was daar. Eindelijk komen mijn bonte veren van pas, eindelijk zijn voorheen onbereikbare hoogtes bereikbaar.

Met gespreide vleugels blijf ik lekker rondvliegen, deze vreemde vogel is nog lang niet uitgekeken op de wereld

> Klik hier voor het totaaloverzicht als dit verhaal naar meer smaakt <