13. Geen aantrekkelijk aanbod

Ik slaakte een diepe zucht. Drommels, kon dit gesprek maar opgeschoven worden. De alsmaar doortikkende klok heeft echter geen ruimte voor persoonlijke verzoekjes. Het is een onverbiddelijke waarheid: vroeg of laat moet je (on)belangrijke keuzes maken. Hoewel ik wat gedachten op papier had gezet, keek ik toch tegen dit onvermijdbare moment op. Verdomme, wees een volwassen vent en zie het onder ogen. Onder een diepe ademteug trok ik mijn shirt glad, daarna liep ik naar binnen voor de langverwachte afspraak. De dames zaten er helemaal klaar voor. Mijn nervositeit lag absoluut niet aan hen, een gebrekkig zelfvertrouwen of angst om ‘iets verkeerds’ te zeggen. Integendeel. In veel aspecten pas ik prima bij dat bedrijf. Daar kreeg ik de moeite van maatwerk, de ruimte voor openhartigheid, de investering in oprechte aandacht. De informele sfeer en niet-gemaakte gezelligheid mochten er zijn. In dit bolwerk was ik op mijn gemak, maar toen even niet. Mijn kop stond er niet naar om het achterste van mijn tong te laten zien. Zelfs al zou ik het willen, het lukte niet. Zoals wel vaker broeide een intern conflict tussen het gevoel en het verstand. Dan is een heldere en eenduidige boodschap uitdragen teveel gevraagd.

Goed, laat ik er eens goed voor zitten. Zoals zoveel gesprekken begon ook dit functioneringsgesprek met koetjes en kalfjes, daarna kwamen we ter zake. Naar mijn inschatting waren ze tevreden met me, en mijn voelsprieten lieten me niet in de steek. Altijd fijn om voorheen onuitgesproken waardering aan te horen. Daarom greep ik de mogelijkheid aan om hetzelfde te doen. Ja, ik weet het. Dit klinkt als een glad spelletje waar je (logischerwijs) spontaan braakneigingen van krijgt. Gelukkig bleef mijn lunch binnen omdat de waardering gemeend was. Anders heeft het veel weg van gênante en kansloze versierpogingen. Ons denkbeeldig dansje verliep zo stijlvol en sierlijk. Dit lijkt tenminste ergens op, de slag kan geslagen worden. Met perfecte timing werd het zakelijke lijntje uitgegooid. Hmmm… Dit ogenschijnlijk lekkere aas leek wel wat voor deze onverzadigbare veelvraat. Met voorzichtige nieuwsgierigheid werd het grondig geïnspecteerd. Neem de tijd. Weet waar je je tanden in zet, kijk verder dan je neus lang is. Als iets te mooi is om waar te zijn, dan is dat vaak ook zo. De zee zit (nog) bomvol vis, verkenningstochten zijn zo spannend en verrijkend. Niet dat ik per se ‘weg’ hoef, maar de bekende weg inslaan kan altijd nog. Lang verhaal kort: ik hapte niet. Althans, niet onmiddellijk, misschien later.

Onderweg naar huis staarde ik naar het vertrouwde polderlandschap. Mijn gedachtenmolen ging net zo hard als de Intercity. Het raam reflecteerde de man op de steen. Bravo, weer een door te hakken knoop vooruitgeschoven. Deze rasechte Millennial kreeg het keer op keer voor elkaar. Ergens had deze bijna lachwekkende ‘prestatie’ een absurd tintje. Waar ben ik nou mee bezig? Ik haalde mijn neus op voor een populair contract van de ‘normaliteit’ of ‘het echte leven’. Daar lag het dan: een al eenzijdig ondertekende arbeidsovereenkomst met verbeterde arbeidsvoorwaarden, zorgvuldig opgesteld, op speciaal papier uitgeprint en in een mapje gestopt. Ik hoefde alleen maar een krabbel te zetten. Daarmee zou een inkomen, titel, regelmaat en uitgestippeld pad zijn vastgelegd. Precies hetgeen waar zoveel mensen naar smachten.  Naast een dichtgetimmerde tijdsindeling biedt het ook een praktisch antwoord op dé vraag der vragen: ‘wat doe je?!’ Van een dertiger mag je onderhand toch wel een duidelijke invulling verwachten. Toch? Na alle opleidingen, stages, cursussen, keuzemodules, seminars en beginnersfuncties is dit de levensfase om (inkomsten) te oogsten. Daarvoor had ik netjes mijn zaadjes verspreid en gezaaid. Tevens stond ik stil bij een andere prangende vraag van dé lijst der vragen: waar wil je over vijf jaar zijn? Na het afstuderen had ik een duidelijk beeld van wat ik vooral niet wou. Destijds voelde ik al bar weinig met yuppen, diens opgeblazen high society en de als poppenkast vermomde hamstermolen. Na vijf turbulente jaren bleek dat voorgevoel bijzonder waarheidsgetrouw te zijn (in mijn beleving). Jarenlang dook ik op en onder als zelfgekozen ‘reserveprofessional’. Door die gedaante zag ik het wereldje in een veel breder daglicht. Mijn ogen gingen nog wat verder open. Die afslag liep zo overduidelijk dood. Instinctief bleef ik ver weg van die no-go zone.

Waar kwam het innerlijk conflict dan vandaan? Diep van binnen voelde ik (begrijpelijkerwijs) weldegelijk een spoortje verleiding. Baangaranties of het bestaansrecht van hele beroepsgroepen zijn geen vanzelfsprekendheden. Evenals waar we als mensheid staan, zingeving uit halen of onszelf mee identificeren. Voor gevoelige groepsdieren steekt dat. Ook al zouden betaalde werkzaamheden te traditioneel, bureaucratisch, tijdrovend, beperkt, gedateerd, ineffectief, saai, omslachtig of politiek/winst/korte-termijn gedreven zijn, dan hoor je (zolang het duurt) in ieder geval nog ergens bij. Liever een beperkte identiteit hebben dan helemaal ‘niemand’ zijn, is het devies. Dat biedt tenminste antwoorden, rust en een richting om in te slaan gedurende het leven. Ter verduidelijking wordt alles in een organisatorisch/bedrijfsmatig hokje gegoten: opties in begrotingen, keuzes in carrières, prestaties in rapportages, creaties in copyrights, intellectualiteit in een vraagprijs en motivatie in een loonstrook. Gedurende de hele treinrit zag ik het helemaal voor me. De doorgedraaide molen der moderniteit zou ook mij de genadeklap geven. Ik dacht aan de volksstammen die zijn verslagen door het systeem. Aan (jonge) mensen die (al) helemaal voorgesorteerd en vastgeroest zijn. Aan hen die gebukt gaan onder schulden, contractuele verplichtingen of zelfopgelegde beperkingen. Ben! Bijt niet in dat lijntje, of wordt al spartelend en naar zuurstof happend in een onnatuurlijk wereldje getrokken. Het zou een snelle hap met verstrekkende gevolgen zijn. Mijn mentale afstomping verwerkt in visitekaartjes. Mijn niet-nagejaagde dromen verdwenen in een denkbeeldige ladder. Mijn kostbare tijd verspeeld aan bomvolle agenda’s. Mijn authenticiteit weggewerkt in kleurloze bedrijfsplannen. Mijn zeurende pijn verdoofd door de sleur. Mijn stilstand vervaagd in bedrijfsfoto’s. Mijn bore-out veroorzaakt door betekenisloze randzaken. Mijn teloorgang resulterend in een mid-life crisis.

Tijdens het fietsen moest ik wederom glimlachen. Wat loop je toch moeilijk te doen terwijl de keuze al gemaakt is. Hak de knoop nou definitief door, hier en nu. Deze klinische manier van leven is niet mijn roeping. Wees eerlijk en zeg gewoon dat je hier geen zin in hebt. Ik ga vriendelijk bedanken voor het aanbod om deze beroepsmatige bezigheidstherapie te verlengen. Dan ga ik met de vrijgekomen tijd de controle over het schip herpakken. Het is mijn verantwoording om mijn thuis door ruige wateren te loodsen. Daarmee kom ik nog op plekken vol exotische vruchten, aparte schepsels en waardevolle mineralen. Ja, het is overduidelijk. Ook zonder keurslijf, aaneengesloten werkervaring of een zogenaamde ‘baan voor het leven’ red ik me prima.

Op geheel eigen wijze wil ik de gemeenschap dienen, al wordt het mijn faillissement of ondergang

> Klik hier voor het totaaloverzicht als dit verhaal naar meer smaakt <