Wazige psybient knalde uit mijn oortjes. Zachtjes deinde ik met de beat mee, de voetjes gingen subtiel op en neer. Met gesloten ogen reisde ik door allerlei schitterende patronen en visualisaties. Exotische oorden, ‘vreemde’ toestanden, onbekende plekken, van alles kwam voorbij. Even was ik helemaal weg: weg in mijn wereldje, weg in andere dimensies. Met geopende ogen ging deze versterkte versie van de realiteit gewoon door. Sierlijk wapperende bomen en alsmaar veranderende wolkenformaties om naar te staren. Een pure snuif zuurstof en het fluweel zachte gras om op te liggen. De warmte van de Aarde en de herkenbare emoties van passerende dieren. Het park was nog mooier dan voorheen, ik genoot er intens van. Alles was een allesomvattend, oogstrelend en verbonden geheel. Talloze ‘lagen’ van de werkelijkheid werden rechtstreeks geprojecteerd. In een oogopslag waren abstracte waarheden zó overduidelijk. Gefascineerd zat ik helemaal vooraan bij een boeiende freakshow. Het hield maar niet op. Aandachtig lette ik op om aantekening te maken, geheel in de stijl van George Carlin.
Met tegenzin verliet ik mijn plek om een plasje te plegen. Verwonderd fietste ik door het bos, spelend met de gedachte of dit een levensecht videospel was. Wellicht zit ik ergens vast met een VR-bril op een hometrainer, of in de Matrix. Wel of niet nep, de nood was echt aan de man. Met knikkende knieën kwakte ik mijn vouwfiets neer en rende de bosjes in. Halverwege de daad kwam het besef dat ik in de brandnetels stond. Precies op dat moment fietste iemand voorbij. Vakkundig ontweek hij de Mean Machine die nog midden op het fietspad lag. Op bespottende toon vroeg hij of het gaat. Luidkeels antwoorde ik dat het niet beter kon, daarna schoot ik hard in de lach. Enigszins verbouwereerd keek hij me na, net zolang totdat we elkaar niet meer konden zien. Mooi man. Daar stond ik dan, moederziels alleen in de bosjes. Met brandende schenen concludeerde ik dat de dag niet meer stuk kon.
Zijn reactie is begrijpelijk. Want hoe reageer je als iemands masker der normaliteit afvalt? Met spot, afkeur, ongeloof? Ontwijk, bewonder of complimenteer je diegene, of laat je het maar gaan? De omgang met zo’n niet-alledaagse situatie staat niet in de handleidingen. Het wordt niet verteld tijdens verjaardagen, introducties of inwerktrajecten. Dat maakt vooral de onwennigheid zo kenmerkend. Na de aankondiging van mijn derde wereldreis kwam ik daarmee hoogstpersoonlijk in aanraking. Zelfs onuitgesproken reacties krijg je mee, andermans vertwijfeling of onbegrip zijn te proeven. Als eigenzinnig figuur ben ik gewend aan wat ruis op de lijn. Toch zat het me dwars. Ik schreef het van me af in een goudeerlijk verhaal over mijn drijfveren en overtuigingen, wat ik vervolgens met anderen deelde. Deze publieke erkenning van mijn abnormaliteit leidde vooral tot begrip en respect. Sommigen reageerden zoals die fietser, of op een vergelijkbare manier. Ze konden zich geen houding geven met de brute eerlijkheid, schaamteloze kwetsbaarheid en psychologische ontleding die ik toonde. Ook dat is begrijpelijk, het valt immers niet mee. Daarom hield ik er al rekening met de onwennigheid. Zelfs jarenlang iemand ‘kennen’ biedt geen garantie om dezelfde golflengte te bereiken. Onrealistische verwachtingen leiden vooral tot nutteloze teleurstellingen.
In opperbeste stemming keerde ik terug naar mijn vertrouwde trip-plekje. Natuurlijk genoot ik na van het onderonsje met de vreemdeling. Maar de slappe lach was vooral om mijn leven, wat langzaamaan een grote grap wordt. Jarenlang onverstoorbaar ‘je ding doen’ laat diepe sporen na. Gaandeweg kwam mijn (onderliggende) ‘gekke’ kant steeds meer bovendrijven. Het is een bevrijde ‘zelf’ die weinig heeft met het doorsnee huisje-boompje-beestje stramien. Een onconventionele ‘zelf’ die afwijkt in een wereld waarin trouwen, samenwonen, kinderen krijgen, huizen kopen of carrières opbouwen de norm is. Velen functioneren optimaal op de automatische piloot, met een fundament van voorspelbaarheid, routine, comfort, vastgetimmerde patronen, zekerheden, vaste plekken en vastigheden. Voor mij gaat die vlieger gewoon niet op. In mijn geval is het juist een magnetische tegenpool die mij afstoot. Steeds word ik weer weggedrukt in de stoel van een toeschouwer. En dat is oké. Ik ben een toeschouwer die op de voorste rij hartstochtelijk meeleeft en (op zijn manier) deelneemt.
Om deze mijlpaal te vieren trakteerde ik mezelf op psychedelische truffels van de smartshop. De timing kon niet beter. Exact een halve eeuw na de maanlanding dook ik de diepe kosmos in. Het was mijn dankbare eerbetoon aan alle dappere ruimtepioniers. Vijftig jaar later brak mijn baanbrekende moment aan. Dit was mijn dag voor vertrek, mijn dag van transitie en de waarheid. In tegenstelling tot voorgaande keren liet ik het afgevallen masker op de grond liggen. Het belichaamde alle (innerlijke) conflicten die me beperkte. Vaak zijn mensen zelf hun ergste vijand, en ik was daar geen uitzondering op. Daar bovenuit groeien gaat niet zonder slag of stoot. Zoiets kost moeite. Verstikkende verwachtingen werden opzij geschoven, vaststaande stippellijnen uitgegumd en onzichtbare hokjes doorbroken. Eerder had ik talloze wijdverspreide ideeën over hoe volwassenen ‘horen’ te denken of leven bij het grofvuil gezet. In dat park werd het restant van beperkende overtuigingen en wereldbeelden overboord gegooid. Heerlijk. Met binnenpret dacht ik aan de tijd waarin ik nog de noodzaak ervoer om ‘normaal’ te leven. Diep van binnen wist ik dondersgoed dat het tegen beter weten in was. Dit is het aard van het beestje. Keer op keer bleek de drang naar avontuur en diversiteit sterker dan het ‘verstand’. Die sluimerende spanning verdween nadat ik mezelf écht accepteerde: volledig in al mijn aspecten, kleuren, contrasten, dieptes, trekjes en imperfecties. Daarna pakte ik door met wat al gaande was: zo ongebonden, onbevangen en veelzijdig mogelijk door het leven zwerven. Dit is mijn pak speelkaarten om mee te goochelen en te spelen. Op dit punt was het geen experimentele levensfase meer, maar een levensstijl die werkelijk de mijne is. Een die waardig is aan mijn ware zelf. Waardig aan mijn persoonlijkheid, passies, interesses, creativiteit en talenten. Dat is de magische, nastreefbare mix. Het is dé code waarmee we het meeste kunnen betekenen voor onszelf en onze dierbaren. Dé code die het grote avontuur van de mensheid zoveel meer kleur en invulling geeft, dé code die het leven boeiender maakt.
Hopelijk doe ik de evolutie een goede dienst met mijn bescheiden rol
> Klik hier voor het totaaloverzicht als dit verhaal naar meer smaakt <
A Normal Day 