Met stevige passen betrad ik het gemeentehuis. Ondanks mijn overvolle backpack zat het tempo er goed in. Een traploopsessie maakte de warming-up helemaal af. Zo. Deze pakezel is klaar voor de nieuwe werkweek. Iets te opgewekt wenste ik mijn collega’s een goedemorgen. Hoewel ze het aanzicht gewend waren, konden sommigen het niet nalaten om leuk bedoelde opmerkingen te maken. Week na week, elke keer weer. Of ik weer op reis gaat? Ja, het leven is een grote reis. Of ik huiswerk had meegenomen? Uiteraard, je raakt nooit uitgeleerd. Wat mijn volgende bestemming is? Overal en nergens. De door velen verguisde maandagochtend begon prima zo. Om écht in de sferen te komen ging ik linea recta naar het koffiezetapparaat. Mijn eerste taak: uitgekauwde ambtenarenmoppen tappen. Na wat slap gelach liep ik zonder koffie naar mijn bureau. Oh ja, de papieren stapel. Geloof het of niet, maar ik had het zowaar druk. Werkende ambtenaren bestaan. En die doen hun kunstje onder een aantal essentiële spelregels: bureaucratie is productiviteit, werkcreatie is zingeving, democratie is efficiënt.
Een vrijgevochten zwerver in gemeenteland. Een wereldje vol politieke correctheid, bureaucratie en voorspelbaarheid dus. Op veel vlakken is dat een vreemde eend in de bijt. Toch werkt die ogenschijnlijk vreemde combinatie prima. Weliswaar tot een bepaalde houdbaarheidsdatum, maargoed. Een werkbare balans vinden tussen tegenstrijdige disciplines, conflicterende belangen, uiteenlopende meningen en politieke spanningsvelden is een gebed zonder end. De vereisten? Een lange-termijn visie, integraal blikveld, organisatorisch vermogen, communicatieve vaardigheden en een lange adem. Neem maar eens een beslissing die betaalbaar, toekomstbestendig en effectief is, én zowel politieke als publieke draagkracht heeft. Veel succes ermee. Iedereen altijd helemaal tevreden stellen is onmogelijk. Simpel zat. En tóch is dat vaak de onuitgesproken – en onrealistische – lijn der verwachtingen. Vermoeiend en onoverkoombaar. Feedback vanuit de maatschappij is een belangrijke aanvulling op het beheer van de openbare ruimte. Het gros van de meldingen, verzoeken of aanvragen zijn zinnig. Reëel. Goed onderbouwt. Voor complete non-issues – en die kwamen vaker voor dan me lief was – gaat die vlieger niet op. Denk daarbij aan losse stoeptegels, overgroeide bosjes, scheve speeltoestellen, knipperende lichtjes, dat soort meuk. Die maandag was weer zo’n combo-dag van simplistische schreeuwers en doordrammers met een tunnelvisie. Een verbitterde klachtenzang van de chronisch ontevreden ikke-ikke-ikke club, heerlijk man. Nuance is hen vreemd, enkel het eigen belang bestaat. Statistiek is corrupt en feitelijke onderbouwingen zijn gladde praatjes. Achter alles zit een complot, het volk wordt besodemieterd. Grof taalgebruik en talloze spelfouten zijn fijn. Beledigingen en bedreigingen moeten kunnen.
‘’Er wordt nooit naar ons geluisterd!’’
‘’Het is allemaal jullie schuld!’’
‘’Ik ga jullie aanklagen (als ik mijn zin niet krijg)!’’
Helder blijven is lastig als de sfeer continue negatief is. Professionele onverstoorbaarheid helpt daarbij. Weten dat je slechts (naar behoren) een arbeidsrol vervult. Niets meer, niets minder. Dat ging goed. Een complexe organisatie fatsoenlijk vertegenwoordigen ook, al kostte dat meer moeite. De benodigde formaliteiten voelen afstandelijk en onnatuurlijk aan. Foute grappen, ‘incorrecte’ meningen en dergelijke laat je achterwege. Al kan je karaktertrekjes of gedachten nooit helemaal uitschakelen – wat je overigens niet eens moet willen. Iedereen heeft ze, in tegenstelling tot logica, geduld, begrip of gezond verstand. Ah gossie, twee minuten moeten omrijden wegens tijdelijke rioolwerkzaamheden. Burenruzies die via ons worden uitgevochten, mijn hemel. Jemig, niet altijd voor je deur kunnen parkeren. Opgeblazen ‘problemen’ van de dagelijkse waan. Maargoed, het zal wel. Ieder zo zijn of haar belevingswereld, het is wat het is. Want wie ben ik nou? Slechts een luie zakkenvuller die niet kan werken. Een inval-kenniswerker zonder hart voor de zaak. Logisch toch. Alles is toch maar tijdelijk en relatief. Dwangmatige controlezucht is energieverspilling. Het is nooit perfect, er zijn altijd opofferingen. Door een hele zooi zakelijke mails en gesprekken vloog de dag voorbij. Opeens was de aanwezigheidsplicht verlopen. Onder een strikte scheiding van werktijd en privétijd vertrok ik onmiddellijk. Geweldig, die negen tot vijf mentaliteit.
Vol energie fietste ik naar mijn daklozenopvang. Door een uit de hand gelopen hobby was ik de vaste gast van dit hostel. Wereldfietsers, drugstoeristen en eigenaardige reizigers brachten me vaak uit mijn dagelijkse sleur. Dit was echter het laagseizoen, ik had het rijk voor mezelf. De afgesloten keuken weerhield me niet van een fatsoenlijke kooksessie. Ik zette mijn grillplaat op de vensterbank en deed het raam open. Al kokkerellend wapperde ik de rook naar buiten. De actie trok wat bekijks vanaf straat. Wauw, een man die van achter het raam een hamburger bakt. Mis het niet. Kom dan zien en leg het vast op Instagram.
Na een eetbare avondmaal reed ik een rondje door de polder. Ik kwam een bankje bij een meer tegen. Mooi. Ik kwakte mijn fiets neer en ging languit liggen. Ik staarde naar zwemmende eenden, ganzen en meerkoeten. Hartelijk welkom in de woonkamer van iedereen en niemand. Doe niet alsof je thuis bent, je bent immer thuis. Zet de natuurlijke buis aan en ontspan. Toch nog behoefte aan schietpartijen, explosies of orgies? Pak je smartphone. Bezigheidstherapie in de vorm van Netflix, YouTube, Facebook of PornHub is letterlijk binnen handbereik. Altijd en overal. Een uitpuilende e-reader biedt voldoende leesvoer. En je kan nog iets heel ouderwets doen als je je écht verveelt: niets. Rust gewoon uit. Het moment het moment laten. Eh… nee. Onmogelijk. Dat is het recept voor een leeg en treurig bestaan. Weinig bezitten is armoedig, alleen zijn staat gelijk aan eenzaamheid en loslaten leidt tot ontsporing. Geen zorgen. Kijk maar naar meneer Eigenheimer op dat bankje. Met wat creativiteit is hij (nog) een volledig functionerend lid van de samenleving. Het kan. Dat is de schoonheid ervan. Niets is alles, zo is het helemaal af. Gapend reed ik terug naar mijn huurmatras. Morgen weer een werkdag zonder noemenswaardige gebeurtenissen. Fantastisch. Kan niet beter.
Hoe je tegen het leven aankijkt maakt een wereld van verschil, maak gewoon het beste van elke situatie.
> Klik hier voor het totaaloverzicht als dit verhaal naar meer smaakt <
A Normal Day 