Roerloos stond ik voor het grootste winkelcentrum van Bangkok. Oh mijn Boeddha. In dit consumentendoolhof zal ik vast de weg kwijtraken. Het is oké, verdwalen hoort bij het leven. Idealiter bleef ik een sporadisch bereikbare minimalist. Liever bleef ik een toeschouwer die immuun is voor doelloze afleidingen. Maar ik wil ook enigszins bijblijven. Tot een bepaalde hoogte meedoen moet kunnen. En dé manier om dat te doen is door middel van een smartphone. Tegenwoordig zijn zelfs de grootste digibeten en critici om. Thuis, in Bangkok, waar dan ook. Vrijwel iedereen om me heen leek mee te doen. Met mijn horloge op zak stond ik erbij en keek ernaar. Hey, iemand moet de jeugd van de vorige eeuw naar behoren vertegenwoordigen. Tegen wil en dank verloor ik zes weken daarvoor mijn magische speeltje. Het is zo’n ramp nog niet. Verre van. Het duurde even, maar de tik om continue het speelgoed te grijpen verdween. Het leven zonder was fijn. Overzichtelijk, rustgevend, helder. Een overbodige paniekaankoop bleef uit. Geen zin in. Laat ik deze aparte transitietijd eens goed ervaren. Ik wou het smartphone-loze bestaan waarderen zolang het nog duurde. Tijden veranderen immers snel. Heel snel. Misschien iets té snel naar mijn zin.
Ik liep langs honderden identieke telefoonwinkeltjes. Met zoveel merken, specificaties en smaken zie je door de bomen het bos niet meer. Door de verlammende keuzeveelvoud liep ik alsmaar rondjes. Pure tijd- en energieverspilling dus. Verdomme, dat wou ik juist verminderen door middel van een smartphone. Wat? Echt waar. Die veelzijdige apparaatjes zijn namelijk super handig. Jaren daarvoor leerde ik dat op hardleerse wijze. Destijds vond ik dat het wonderapparaatje te aanwezig was in mijn leven. Alle vorige generaties konden het prima rooien zonder al die poespas. Dus ik dacht: dat kan ik ook. Enthousiast ruilde ik de Galaxy in voor een Nokia. Heel nostalgisch, retro… en een paar flinke stappen terug. Een half jaar lang probeerde ik het onvermijdbare te vermijden. Het verleden in het heden leven leidt nergens toe. Op een dag vroeg ik me af waarom ik zo moeilijk deed. Wegenkaarten, fotorolletjes, telefoonboeken, cassettespelers, betaalcheques en al dat soort gedateerde ongein zijn hopeloos achterhaald. Met een simpel mobieltje verdwijnt heel veel functionaliteit. Foto’s schieten, treinreizen plannen, navigeren, podcasts beluisteren, TedTalks bekijken, wisselkoersen inzien, internetbankieren, agenda’s synchroniseren, notities maken, e-mailen, onderdak boeken, QR codes scannen, informatie opzoeken… Zelfs de ingebouwde zaklamp heeft een praktische meerwaarde. Zonder het vertrouwde supercomputertje werden allerlei taken tijdrovender, omslachtiger en duurder. Uiteindelijk ging ik overstag. Met hangende schouders keerde ik terug naar de Koopgoot. Mijn nobele strijd was een verloren strijd.
Een Thaise telefoonverkoper gaf me het Zwitserse zakmes van de 21e eeuw. Zo. Dat lucht op. Blij dat ik was met die compacte alleskunner! Kreeg er totaal geen stress van. Integendeel. Vanaf nu kon ik de weinig overgebleven, met virussen besmette internetcafés voorbijlopen. Geen uurtarieven, geblokkeerde mail-accounts, gemiste afspraken of gedateerde informatie meer. Heerlijk. En gelukkig ook gekke bekken of laatdunkende grapjes meer. Vaak dachten anderen dat ik zat te dollen. Eh, nee. Ik heb echt geen mobiel. De gezichtsuitdrukkingen van mijn mede-Millennials mochten er zijn. Ongeloof. Onbegrip. To-ta-le verbijstering. Het was vermakelijk en veelzeggend. We zijn zó snel zó (mentaal) afhankelijk geworden van het internet en computers. Onwerkelijk gewoon. Als voormalige game-junk keek ik met argusogen naar de digitale overname van de mensheid. Dát was ik spuugzat. Dáár wou ik mee breken. Maar alle schuld in de technologische schoenen schuiven is niet eerlijk. Mijn e-onthouding maakte pijnlijk duidelijk dat smartphones slechts hulpmiddelen zijn. Overdaad schaadt met wat dan ook. Het gaat om de invulling. Hoe je ze gebruikt maakt het verschil. Constructief of impulsief. Gebalanceerd of ongeremd. Verstandig of stompzinnig. Het is zo. Na deze smart-detox zag ik het helemaal voor me. Ditmaal ga ik mezelf geen halfslachtig kluizenaarsbestaan opdringen, maar het beste van beide werelden combineren. Heel gedisciplineerd en gecontroleerd het telefoongebruik doseren. De echte meerwaarde van technologie benutten. Mobiele data grotendeels uitlaten. De neurotische kijk-en-klikdrang weerstaan. Een kraakhelder plan zat in mein kopf. Nu de uitvoering nog.
Terug in het hostel pakte ik mijn cadeautje uit. In no-time was het klaar voor gebruik. En of ik dat deed. Als vanouds scrolde en appte ik erop los. Onopgemerkt keerde ik stilletjes inwaarts in het Wi-Fi klooster. Gefeliciteerd. Je doet weer helemaal mee met de moderniteit. Fijn. Mezelf verliezen kan weer. Kom maar op met de aandachtgeile idioterie en de mentale afstomping. Recht in je gezicht en toch zo geleidelijk en subtiel. Best een prestatie op zich. Ach. Alle betaaltelefoons verdwijnen. De hermetische vergrendeling van de Matrix is slechts een kwestie van tijd. Het zij zo. Ik heb genoeg gezien van deze planeet. Gelukkig ligt een nieuwe wereld voor mijn voeten. Verdoof de verveling, vermom de stuurloosheid, versterk de regelmaat, wees samen alleen en voltooi de bezigheidstherapie. Eh… nee man. Bij nader inzien bedank ik vriendelijk voor die verwarrende massagekte. Bewust verbinden met verbondenheid. Dat is het streven. Alles onder controle, voor God weet hoe lang. Met het draagbare zwarte gat is dat nog maar de vraag.
Hulpmiddelen moeten hulpmiddelen blijven; die keuze hebben we zelf in de hand.
> Klik hier voor het totaaloverzicht als dit verhaal naar meer smaakt <
A Normal Day 