Tijdens mijn vaste rondje kwam ik ze weer tegen. Ik sloop dichterbij de kangoeroes en ging languit liggen. Ze keken me even aan en negeerden me verder. Dit was de deal op onze plek. Stilletjes genoot ik van het gezelschap, de lachende kookaburra’s en het zonnetje. Op het eerste gezicht overheerste de harmonie op dit meditatiecentrum. Schijn kan echter bedriegen. Eigenlijk was die Australische beestenboel een bliksemafleider. Mijn apengeest sprong weer alle kanten op. Een jaar na de eerste meditatiecursus waren de focus en discipline verdwenen. Met alle goede wil van de wereld kwam ik er niet meer ‘in’. Zonder dwang of oordeel constateerde ik het gegeven. Het zij zo. Forceren is zinloos. Dit is niet presteren of iets ‘moeten’. Toch. Baat het niet dan schaadt het niet. De verloren zoon keerde terug voor een herkansing. Het was hetzelfde maar anders. Ditmaal was ik geen stille deelnemer. Nee, deze dienstbare vrijwilliger kon lekker praten. Koken en schoonmaken. Een rooster volgen en verplichtingen naleven. Tussen de dagelijkse beslommeringen wordt er natuurlijk gemediteerd. En niet zo’n beetje ook. Het leek op een fijne combinatie op een rustgevende plek. Wat utopisch. Perfect bijna. Oh, perfectie. Het bleek weer eens een illusie te zijn.
Lichtelijk verbrand stapte ik de keuken in. Godzijdank waren er overduidelijke recepten en instructies. Anders zou ik het voer compleet verknallen. Ook geen ramp trouwens. Klachten bleven sowieso uit, zelfs als iedereen de boel zou onderschijten. Onze klanten accepteren de werkelijkheid simpelweg zoals die is. Of doen een poging daartoe. Wij ook. Meedoen is vrijwillig maar niet vrijblijvend. Het is overal hetzelfde. Er zijn regels na te leven. Veel regels. Regels waar ik en Lyndon moeite mee hadden. Hij noemde zichzelf ‘de minst onbeschaafde man van het boevenland’. Lompheid, satire, keiharde humor. Niets was hem vreemd. En dat op een plek waar religieuze, politieke, maatschappelijke en ‘moeilijke’ onderwerpen een no-go waren. Ze zouden immers ‘de harmonie verstoren’. Nou, dan gaan we toch gewoon cryptisch te werk. Subtiele grapjes, droge opmerkingen, veelzeggende gezichtsuitdrukkingen, creatieve taal. Geen Orwelliaanse trukendoos houdt ons tegen. Veel wegen leiden naar Rome, al wil de gedachtenpolitie ze allemaal afzetten. Gelukkig is willen iets anders dan kunnen.
Het was de laatste dag van de cursus. Onze tijd zat erop. Na de laatste formaliteiten gooide ik mijn rotzooi in Lyndon’s auto. Met een slakkengang reden we weg. We konden al losgaan, niemand zou het horen. Toch respecteerden we de regels van het hele terrein. Net zolang tot we door de poort reden. Zo. Barst los.
‘’Mate… Lets get pissed, shoot some roos and shag some sheilas ay!’’
We barstten in lachen uit. Met de slappe lach staken we elkaar aan. Alsmaar weer. De ademnood was hoog. Terwijl tranen over mijn wangen biggelden stikte ik zowat de moord. Nadat de tranen waren opgedroogd haalden we opgelucht adem. Wat onderuit de kan komt smaakt het best. Na deze onderdrukking zegevierde het vrije woord. Vol euforie vierden we deze mierzoete overwinning. Het was gieren en brullen geblazen. De gaskraan werd opengedraaid. Met piepende banden verdwenen we met de noorderzon. Ondanks alle herrie en toeren waren geen steek opgeschoten. Wat restte was een enorme stofwolk. Een die net als ons komt en gaat. Velen voor ons deden hetzelfde, en velen na ons zullen volgen. We zijn slechts rondreizende hoopjes sterrenstof die er het beste van maken. Aan gesprekstof geen gebrek. Het golfde op en neer. Prachtig. Zo voelt het leven levendig aan. Dit is zoals het hoort. Dit voelt aan als thuiskomen.
De beste man zette af op een treinstation. Flinke vertraging. Geen probleem. Genoeg stof tot nadenken. Velen weten geen raad met (langdurige) stilte. Andermans reacties spraken boekdelen zodra ik mijn meditatie-ervaringen deelde. Ongeloof. Afgrijzen. Verwondering. Nieuwsgierigheid. Langdurig en in deze intensiteit ‘met jezelf zijn’ is niet vanzelfsprekend. Het is ongewoon en abnormaal. Met name in grote steden is dat overduidelijk. Kijk om je heen en zie de vlugge kuur van dit ongemak. Oortjes als een nooduitgang. Dwangmatige gesprekken zonder pauzes. Achtergrondmuziek als opvulling voor een op de loer liggende leegte. E-opium van 200 gram om in weg te zinken. Best spijtig om te zien. Stilte is zo nuttig. Zo verrijkend en verhelderend, zo zuiverend en helpend. Daarvan alsmaar wegrennen is eeuwig zonde. Het is een verspilling waar geen vuilnisbult tegenop kan. Vooral in zo’n meditatiecentrum is dat zo klaar als een klontje.
Toch bleef de overtreffende trap onbesproken. De angst voor stilte zit diep. Vuistdiep zelfs. Maar de chronische angst voor ongemakkelijke waarheden of ‘verkeerde’ meningen gaat nog verder. De controledrang is overal. Geen plek die eraan ontkomt. Ook het acceptatie-en-loslaten walhalla niet. Bah, wat een nare nasmaak. Rijpe vruchten dien je te eten voordat ze zuur of bitter worden. Gedachten, visies en meningen hebben is een feit. Ze bestaan. Ook als ze niet zijn uitgeschreven of uitgesproken. Ook als ze niet mogen of passen in het maatschappelijke spel. Het maakt niet uit hoeveel weerstand of onderdrukking ze ondergaan. Vroeg of laat hebben zij het laatste woord. Wat broeit of onder druk staat vind uiteindelijk een uitweg. Bekijk en aanschouw. Ballast verdwijnt. Alles raakt vanzelf uitgebalanceerd. Het is geen hogere wiskunde. Hou dit in je achterhoofd. Leef en laat leven. Doe verder je ding. Lekker bezig, ga zo door.
Vroeg of laat moeten de controlefreaks loslaten, anders komen ze thuis van een koude kermis.
> Klik hier voor het totaaloverzicht als dit verhaal naar meer smaakt <
A Normal Day 