Na wat rondrijden vonden we de boerderij. We waren ruim op tijd voor de afspraak, dus geen zorgen. Samen met de intercedente betraden we het hol van de leeuw. Helaas was de koning der dieren nergens te bekennen. Ook na ellenlang wachten kwam hij niet opdagen. Noodgedwongen ving zijn zoon ons op. De kroonprins had overduidelijk geen zin in toelichting, informele praatjes of een rondleiding. Zaken zijn heilig. In plaats van met ons te praten, stelde hij allerlei vragen over ons… aan haar. Met klapperende oren stond ik erbij. Wat een grap. Zie hier de uitverkoop van twee dienstbare werkpaardjes. De paardenfokster die onze ervaring en beschikbaarheid vakkundig verkocht. De gretige boer die ons onderzoekend bekeek. Ons stilletjes beoordeelde of we namens hem de race kunnen winnen. Of we ons zonder verzet laten temmen en brandmerken. Door de beroerde eerste indruk kreeg ik het Spaans benauwd. Godver. Steigerende en trappelende paarden zijn niet welkom hier. Koest en gehoorzaam!
Met wijde pupillen keek de boerse prins me zwijgend aan. Na een korte stilte gaf hij kortaf antwoord op mijn vragen. Zichtbare gedachtenwolken dreven boven zijn hersenpan. Lefgozertje. Hoe… hoe durft die brutale zak hooi? Voor hem tien anderen uit de dierenstal. Hup, niet lullen maar poetsen. De zweep erover en hollen maar. Geduldig wachtte ik op het slotstuk van de onderhandelingen. Dit wordt helemaal niets. Boek dicht en doorgaan zou je zeggen. Eh, nee. Tijdens de terugrit bleek mijn toenmalige vriendin er wel open voor te staan. Spaargeld, visumverlenging en weg uit de Chinese heilstaat. Ergens snapte ik haar wel. Vanuit haar thuissituatie bekeken zijn de Australische lonen en arbeidsvoorwaarden veel beter. Ik wou er echter niet aan, het voelde niet goed. Toch overwoog ik een gevoelsmatig kromme keuze om haar te plezieren. Tja. Liefde maakt blind en je krijgt er slappe lulpraatjes van. Alles is liefde. Ja ja. Mijn vader grapte weleens dat een kut harder trekt dan tien paarden. Wat een tegelwijsheid zeg. Verrekte kut jonguh!
Diep van binnen weten we het dondersgoed. Gelul is overal. Gelul komt in alle klanken, tonen en talen voor. Het is overduidelijk of verhullend, eenvoudig of ingewikkeld, indirect of recht voor zijn raap. Als een hardnekkige soa blijft het alsmaar rondgaan. Iedereen moet er wat mee. Wij ook, tegen wil en dank. We waren daar omdat onze vorige flexbaan eerder stopte. Het restant van ons werk werd door derderangs gastarbeiders overgenomen. Zij die het vuile werk voor absolute bodemprijzen opknappen en verder niet moeilijk doen. Zij die alle kieren en gaatjes van de globale arbeidsmarkt super voordelig opvullen – iemand moet het doen. Wurgcontracten, schrijnende ongelijkheid, verdampende pensioenen, verbroken verkiezingsbeloften en gescheurde vangnetten zijn grenzeloos. Net zoals de misleidende kleine lettertjes en verhullende jargon, valse schijn en misinformatie, gelegaliseerde armoede en schaamteloze boevenpraktijken. Meermalen hoorde ik de uitverkoop van het minimumloon aan. Keer op keer zag ik de belasting- en wetontwijkende trukendoos opengaan. Geleidelijk aan voelde ik maatschappelijke kloven alsmaar groter en dieper worden. Geld, misbruik en de kortzichtige waan regeren. En dát, dat doet pijn om te zien.
Pas op voor nattigheid, of beland van de regen in de drup. Na het avondmaal sprak ik een hartig woordje met mijn ex. Ze herkende mijn indrukken. En toch wou ze het een kans geven. Ik snap niet waarom iemand moedwillig in een overduidelijke berenklem stapt. Ook na wat gepraat niet. Schat, zoek ze eens op in Chinese social media. We zullen vast niet de enigen zijn, wie weet vindt je wat boeiends. Bingo! Hij noemde iedereen broeder of zuster: namen zijn te persoonlijk. Wie niet zweet of zucht is verdacht. Hou de druk erop en toon geen genade. Zijn personeel bleek deels legaal te zijn – het merendeel bestond uit zwaar onderbetaalde illegalen. Het onderbuik gevoel klopte dus. Wil je het nog steeds een kans geven? Nee? Goh. Wat verrassend. Niet om een principiële dwarsligger te zijn, maar zoek effe door naar een respectvollere omgeving. Zoek naar iets passends met meer waardigheid. Dat is echt de moeite waard.
Ik maakte was slechte grappen over dat soort boeren. Ze zijn allemaal zo arm en zielig. Velen verloren hun oogsten door nijpende personeelstekorten. En velen, zoals die kerel, gingen onverbeterbaar door met hun onmenselijke wegwerphouding en uitknijpgedrag. Ze waren nog verblind dat de pandemie ieders wereldje op zijn kop zet. Zelfs in het relatief corona-vrije Australië hakte de shit-show erin. Kinderspel in vergelijking met andere landen, maar de sfeer van hysterische angst loog er niet om. Onwerkelijk gewoon. Na een fase van ongeloof zag ik ongeëvenaarde mogelijkheden. De pauzeknop van het systeem werd eindelijk ingedrukt. Wauw. Nooit gedacht dat ik dat nog zou meemaken. Wát een kans om schoon schip te maken. Lekker snoeien in vastgeroeste overtuigingen, machtsstructuren, grondstoffengebruik en vele andere ‘normaliteiten’. Minderen met de alledaagse hectiek, overvloed en overgevoeligheid. Focussen op technieken, kennis, samenwerkingen en gedragsverandering die ons vooruithelpen in plaats van vastpinnen. Grote veranderingen komen er overduidelijk aan. Hopelijk worden duizenden soorten boerse wantoestanden dan een aflopende zaak. Ik juich het van harte toe. Of het muntje de juiste kant opvalt valt nog te bezien. Dromen over een toekomst met meer balans, gelijkheid, biodiversiteit, rechtvaardigheid en mededogen mag. De tijd zal het leren of het zin had. Of dat die gekmakende natte dromen vanzelf in de vergetelheid belanden.
Tegenstrijdige belangen zijn zo oud als de weg naar Rome, maar een grote herstart in onze doen en laten is zo’n gek idee nog niet
> Klik hier voor het totaaloverzicht als dit verhaal naar meer smaakt <
A Normal Day 