Ik wreef in mijn ogen en slaakte een diepe zucht. Godallemachtig. Ellenlange data sheets ordenen is een gebed zonder end. Vol goede moed probeerde ik orde in de chaos te scheppen. Helaas. Deze schepping gaat mijn pet te boven. Alle verloren uren en energie. Al het tijdrovende gepiel, al het geploeter. Zoveel goed bedoelde maar vruchteloze pogingen om er wat van te maken. Op het eerste gezicht leek dit dienstverband een goed ingevulde vacature, een veelbelovend huwelijk. Het leek op een succesvolle samensmelting van vraag, aanbod, karakters en kwaliteiten. Echter mocht het niet zo zijn. Wederzijdse verwachtingen kwamen niet uit, en onze klik verdween met de noorderzon. Het liep voor geen meter en de frustraties stapelden zich op. Er speelde iets. Iets afwijkends waar ik de zere vinger op legde. En toen gleed het uit mijn vingers. Weg zelfvertrouwen, weg wilskracht. Naar mijn gevoel werd het tij onomkeerbaar en kreeg ik de schijn tegen.
Toen brak het functioneringsgesprek aan. Aarzelend schoof ik aan. Na wat slap geouwehoer kwamen we ter zake. Met een bek vol tanden hoorde ik de leidinggevenden aan. Dat ik zo stil en teruggetrokken ben. Dat ik niet op mijn gemak lijk te zijn. Geblokkeerd. Onzeker. Niet ‘mezelf’. Oprecht vroegen ze wat er aan de hand was. Eehh… tja. Ze slaan de spijker op zijn kop. Het dataisme is niet mijn religie, en voor deze rol heb ik onvoldoende autistische trekjes. De hoogspanning veroorzaakte kortsluiting. Duizenden woorden wekte de slapende vulkaan. Een stroom van allerlei tegenstrijdige emoties bereikte de oppervlakte. Geen krokodillentranen. Het zat overduidelijk dieper dan een goudmijn. We schrokken ervan. Waarschijnlijk gingen ze van het ergste uit. Ze gaven me een glas water en lieten het rusten. Ik had overduidelijk teveel aan mijn kop. Niets werd duidelijker, enkel mysterieuzer. Kom er later maar op terug.
Zo gezegd, zo gedaan. Natuurlijk zat die halfbakken uitbarsting me niet lekker. Daarom brak ik mijn stijf gesloten lippen open met een toetsenbord. Zoals wel vaker ramde dit vertrouwde breekijzer de poorten open. Zonder enige remming biechtte ik alles op. De geest was uit de fles, en die geest was bezeten door het zwerversbestaan. Een wereldreis schopte de huishouding van mijn hersenpan overhoop. Ik voelde me een vreemdeling op eigen bodem. Re-integreren in ‘het echte leven’ viel niet mee. Tegen de stroom in zwemmen kost een hoop kracht. Als een uitgeputte vis spartelde ik op het droge. Wild happend naar diepe wateren en rijke zeeën. Ik ervoer in levende lijve dat een onconventioneel levenspad geen onhaalbare droom is. Integendeel. Ik bloei er helemaal van op. Risico’s nemen. Flexibiliteit en spontaniteit. Gewoon overal en nergens ‘zijn’. Zoveel mogelijk in het moment zijn, zonder uitgestippeld plan. Dit is mijn code om te kraken. Dit is mijn DNA, mijn hebben en houden, mijn lust en leven. Elke vezel in mijn lijf miste die manier van leven en wakkerde een innerlijke onrust aan. Die storing was geen omgekeerde heimwee naar een geromantiseerd ideaal. Nee, dit ging overduidelijk véél verder dan dat.
Ik klikte op verzenden. Zo, hèhè. Het hoge woord was eruit. Lekker bezig man. Ik wist dondersgoed dat deze goudeerlijke uitspatting een staartje zou krijgen. Maar naar mijn idee had ik niets te verbergen. Ik beantwoordde gewoon een vraag. Ik speelde gewoon open kaart zonder bijbedoelingen of hoger doel. Het is wat het is, zo simpel is het. Eventuele gevolgen nam ik voor lief. Ik hield rekening met alles: achterdocht, onbegrip, oordelen, spelletjes, een koude oorlog. Mijn aflopende contract dat niet verlengd zal worden – of misschien zelfs ontbonden. De dringende aanbeveling om met een bekende psychiater te praten. Onverstaanbaar geroesemoes over maffe wappies. Ongemakkelijke stiltes in plaats van open gesprekken. Het oprakende geduld. De vreemde spanning die bleef hangen en de naderende strijd om een paar grijpstuivers. Dat schoot allemaal door mijn hoofd terwijl ik braaf mijn werk deed. Nog even doorbijten. Voor je het weet vlieg je uit deze glazen kooi.
Met mijn Mean Machine racete ik door de grachtengordel. Lekker op wildsafari als een echte toerist, want waarom ook niet. Door de frisse lucht kon ik alles op een rijtje zetten. Opeens was het zo klaar als een klontje. Dit heeft geen zin meer. Het is goed zo. Neem ontslag en laat het los. Jammer dan van de zoektocht naar een ‘echte baan’, of het afgelegde onderwijstraject wat niet onderwijst. Controledrang werkt averechts. Terugkomen naar bekende gronden omdat ‘het hoort’ zet geen zoden aan de dijk. Iets forceren dat niet bij de aard van het beestje past is vragen om problemen. Wen maar aan dit ‘probleem’: het zal keer op keer terugkomen. Wat een lachwekkende lijdensweg. Zo onnodig en stompzinnig. Laat de trein doordenderen. Sla gewoon een andere weg in. Tijd is waardevoller dan geld. Het ‘echte leven’ is geen onvermijdelijk lot. Werk is bijzaak. Werken tot aan de dood komt misschien later wel. Pas op of strand in een klinisch zitbestaan. Loop met een grote boog om het verraderlijke drijfzand heen. Ik heb liever passend maatwerk, een natuurlijke pasvorm die mee verandert met iemands interesses of levensfases. Wat telt is wat nu het beste past en goed voelt. Eindconclusie? De tijd zal het leren.
Eerlijkheid duurt het langst voor jezelf én anderen; het kan allemaal niet duidelijk genoeg zijn
> Klik hier voor het totaaloverzicht als dit verhaal naar meer smaakt <
A Normal Day 