Zorgvuldig liepen we alles na. Ja, er is genoeg eten. En we hebben ook genoeg gereedschap, brandstof en reserve onderdelen. Precies hetgeen wat we nodig hebben om helemaal los te gaan. Het enige wat nog ontbrak was vervoer op maat. Mijn handlanger zag me ijsberen en bood geruststellende woorden. ‘Alles komt goed maat’. Beter van wel, dacht ik. Wat aanmodderen in de bergen is vragen om problemen. Tijdens het wachten staarde ik met gestokte adem naar de scherpe pieken. Even dacht ik aan mijn Argentijnse gabber. Mede dankzij hem belandde ik in dit afgelegen strafkamp. Eindelijk weer een plek waar karakter en houding zwaarder wegen dan een Master of LinkedIn. Alleen zij die uit het juiste hout gesneden zijn redden het hier. Tijdens het kennismakingsgesprek benadrukte de grote baas dat nog. Ik lachte vriendelijk. Geen zorgen, kom maar op. Laat me je vertrouwen uitbetalen. Laat me deze bijzondere kans met beide handen aangrijpen.
Opeens klonk het verwachte geluid van galmende rotors door de vallei. De windvlagen bliezen mijn dagdroom als een nachtkaars uit. Zodra hij geland was stapte de helikopterpiloot vol bravoure uit. Ik deed mijn petje af en knikte naar hem. Iedereen kwam bijeen voor een praatje en wat formaliteiten. Vluchtig zette ik mijn krabbel. Hierbij verklaar ik, Ben Zwerver, dat:
- Ik de (brokken)piloot en techniek vertrouw, want angst is een slechte raadgever
- Alle instructies worden opgevolgd omdat ik geen eigenwijze prutser ben
- Stommiteiten mijn hoofd eraf kan hakken, wat mij meteen de Darwin award oplevert
Als een kind in de snoepwinkel nam ik plaats. Ik klikte de riem stevig vast – wel zo verstandig in een helikopter zonder deur. Gehoorbescherming op en aan een frisse neus wen je maar. Met een krachtexplosie steeg het kerosine-slurpende gevaarte soepel op. In mum van tijd lag Tasmanië ver onder ons. We kwamen ogen tekort om de prachtige wildernis op te nemen. Ik keek recht omlaag, recht naar de wilde zee van groen. De ijzige wind en turbulentie lieten me koud. Sterker nog, al het andere liet me koud. Ik was gegijzeld door kippenvel van het ultieme moment. In totale extase door deze speciale plaats en tijd. Euforisch stak ik mijn duim omhoog naar Moeder Natuur. Wat hou ik toch zielsveel van je.
Zodra hij landde gaf de lucht-cowboy het teken: Eruit, nu. Ik klikte mijn riem los, stapte voorzichtig naar buiten en knielde in de sneeuw. Middenin de orkaan hield ik een oogje in het zeil. Net zolang totdat de herriemaker met de noorderzon verdween. Rust, al is het maar voor even. Want een trap naar de hemel komt niet uit de lucht vallen. Daar is noeste arbeid voor nodig. Het zijn de stappen die opgejaagde vloggers, Instagrammers en dergelijk e-volk niet nemen, stappen waarbij niet wordt stilgestaan. Om wandelpaden aan te leggen knielen we in de modder. Om wandelaars te dienen zeulen we met grote rotsen in de stromende regen. Bepaalde luxes en gemakken laten we varen. De kunst om af te zien is onbetaalbaar. Ploeteren in keiharde rotslagen of hondenweer mag er zijn. Dan smaken de betere (heli)dagen des te zoeter. Maar wat er ook gebeurt: blijven doorgaan met optimisme en volharding. Muziek op en knallen maar. Gewoon je ding doen in dit duffe, grijze kantoor. Dan raak je vanzelf in een flow. Net zolang de zon bijna onder gaat. Zo gaan die dingen, morgen weer een dag om van te genieten.
Eenmaal bij mijn tent stond ik voor een onaangename verrassing: ingeklapt door een berg sneeuw. Gelukkig herrees het van de bevriezingsdood zodra ik het witte goedje eraf schoof. Zodoende kon ik net op tijd een felrode zonsondergang bekijken. Als een stille getuige zat ik erbij en keek ernaar. Toen het onbewoonde niemandsland te donker werd, trok ik me terug in onze knusse berghut. We zaten met vijf man op elkaars lip en dat moet kunnen. Beetje kaarten, kokkerellen, ouwehoeren, boekie lezen, podcast luisteren… en daarna vroeg naar bed. Meegaan in een natuurlijk ritme. Da’s logisch.
Terwijl ik in mijn slaapzak lag te woelen nam ik het bergbestaan door. Dus: pissende buidelmuizen zijn onze huisdieren. Even ertussenuit knijpen kan niet – het is alles of niets. Een warme douche of centrale verwarming ontbreekt. Collega’s en huisgenoten zijn een. Natte (regen)kleding droogt niet fatsoenlijk. Op bouwmaterialen na gaat alles via de benenwagen. Internet ontbreekt. Dat geeft niet. Gemaakte connectiviteit kan nooit tippen aan echte verbinding. Het juiste pad brengt je verder. Op het juiste pad verdwijnt de ruis van de zogeheten beschaving. De bangmakerij en afleidingen, de gekte en drukte om veelal niets. Allemaal veilig opgeborgen achter de horizon. Feit blijft: alles is tijdelijk. Dus na elke dienst keer ik met open armen terug naar de doorgedraaide wereld. Lekker het onderste uit de kan halen en dan weer afkicken in de wolken. Dat kunstje herhaalt zich opnieuw, en opnieuw, en opnieuw. Work hard, play hard. Helemaal geweldig. Zo zijn de kleuren die buiten het spectrum vallen. Enkel leven is leuk, een dubbelleven een stuk spannender. Voor je het weet vliegt de tijd voorbij en ben je weer wat ouder. Goed bezig ouwe? De tijd zal het leren.
Durf onbevangen te leven en voor alles open te staan; wie weet wat voor spannends dan allemaal gebeurt
> Klik hier voor het totaaloverzicht als dit verhaal naar meer smaakt <
A Normal Day 