”Uitnodiging voor bedrijfsfotoshoot 16 Maart”. Met een glimlach klikte ik op het mailtje, wetende wat er komen gaat. Draag geen merkkleding, trainingspakken, legerprints, versleten vodden of shirts met daarop halfgare slagzinnen. Kleed je in een van deze kleuren. Zie er fris en verzorgd uit. Kijk vooral niet te dof of uitgeleefd uit je doppen. Schrijf daarnaast alsjeblieft ook wat pakkende promotieteksten voor onze website. Hoofdschuddend las ik de rest van deze waslijst. Gelukkig beurde de pakkende afsluiter me op.
‘’Maar het belangrijkste: wees vooral jezelf!’’
Lachend leunde ik achterover in mijn bureaustoel. Ja ja! Blij toe dat ik eerder een contractverlenging weigerde – en daardoor deze dans ontspring. Echt een voorrecht om de grote show te bekijken in plaats van erin meegezogen te worden. Dankbaar greep ik deze luxepositie aan. Met een licht meurend en gekreukeld shirt reisde ik vol voorpret naar mijn eindstation. Eenmaal aangekomen liep ik fluitend naar binnen. Een bijna ex-collega zag me en begon gelijk tegen me te ouwehoeren.
‘’Zo Ben, al helemaal klaar voor je reis?’’
‘’Ja man. Kan niet wachten om mijn vleugels weer te spreiden’’
‘’Hoelang blijf je weg?’’
‘’Net zolang totdat ik niet blut raak. Of heimwee krijg. Misschien kom ik terug naar Nederland als vakantieganger”, zeg ik lachend
‘’Tof dat je die stap durft te zetten’’
‘’Ja, ach. Er is zoveel meer meer dan dit zinloze werk, ik ben er echt helemaal klaar mee”
* Korte stilte *
Godver Ben. Kan je dat niet lekker voor je houden?
”Goed dat jij ermee stopt dan toch? Ik spreek je later weer. Het is zo mijn beurt”
‘’Veel plezier. Of eh, succes”. Of wat dan ook, dacht ik.
Als een grensrechter bekeek ik hoe iedereen werd ondergeflitst. Als je haar maar goed zit. En je kleding. Of je make-up. Alles om ‘erbij’ te horen en het ego te voeden. Het perfecte plaatje is immers heiliger dan de paus.
Na de professionele fotosafari nam ik achterin de zaal plaats. De baas liep naar voren en nam het woord. Hartstochtelijk vertelde hij over hoe belangrijk wij zijn. Hoe dankbaar hij is voor deze groep fantastische mensen en diens tomeloze inzet. Logisch dat hij zo vrolijk en goedlachs is. Slapend rijk worden is fijn. Veel fijner dan plichtmatig personeelswisselingen aan moeten horen. Of symptoombestrijding van op hol geslagen systemen, controledrang en systeemdenken. In plaats van het ei van Columbus wordt eindeloze en totaal overbodige werkcreatie uitgebroed. Dit. Dit is waarom ik de deze deur achter me dicht trek. Nog heel even dit langdradige yuppengewauwel aanhoren. Zoveel woorden terwijl de boodschap kort maar krachtig is:
Zonder eigen plan wordt je vanzelf onderdeel van andermans (on)doordachte plannen
Na afloop wenste ik een paar ex-collega’s het beste toe. Om mijn herwonnen tijd en focus te vieren liep ik de stad in. Overal maar die haast, drukte en stress om ons heen. Ik zag de grote poppenkast die moet en zal optreden. En hoe! De onzichtbare hand treedt streng op tegen gevaarlijke vrijheden en onrendabele passies. Er zijn geen mitsen en maren. Kleur binnen de lijntjes en steek je kop niet boven het maaiveld uit. Doe maar normaal, dan doe je gek genoeg. Wees een ambitieus deugdmens in het bedrijfsleven in plaats van authentiek en tegendraads. Handel realistisch, inclusief en politiek correct. Stem op die of die partij en twijfel nooit aan de tijdsgeest of het maatschappelijk verhaal. Volg (asociale media) trends, tradities, de wet en het uitgestippelde pad. Steek jezelf in allerlei schulden, contracten en de fabeltjesfuik. Werk keihard en wees altijd bereikbaar. Stoot niemand voor zijn of haar hoofd. Een goed burger is plichtsgetrouw en gehoorzaamt alle (on)geschreven regels.
In die hoedanigheid moeten we dus ‘onszelf’ zijn. En als het even kan ook onze dromen volgen.
Dan ga ik maar gewoon mezelf zijn. Dan ga ik maar een droom najagen. Een droom die niet in deze nep-individualiteit past. Het past niet de collectieve dwangneurose die het onmeetbare of afwijkende niet erkent. Wellicht zijn dit idealistische fantasieën van een zweverige dromer. Van nóg zo’n verwarde, zwakke, eigenwijze, werkschuwe, kieskeurige, dwaze en afgedreven jongeman. Een die zich te goed voelt voor een ‘vast’ beroep en de schijnzekerheid van de ratrace. Zou zomaar kunnen. Maar met alle huidige technieken, kennis en mogelijkheden moet een werkbaar alternatief toch haalbaar zijn? Een alternatief waarin denkbeeldig geld geen verstikkende halsband is. Ja, ik droom van een menselijker alternatief. Ik droom van een (iets) eerlijkere wereld zonder doorgeslagen excessen in hiërarchie, macht en controle. Ik droom oprecht dat ‘ons’ toekomstige verhaal een hele andere invulling geeft aan waardecreatie en een ‘menswaardig bestaan’. Een verhaal zonder culturele dictatuur van monetaire sprookjes, verouderde ideologieën en onnatuurlijke instituten. Hopelijk schept dat een wereld waarin je echt jezelf kunt zijn, of op z’n minst dichter bij jezelf. Als we dat niet verleerd zijn tenminste.
Vooral jezelf zijn mag best wat kosten – de prijs van blindelings de kudde volgen is namelijk veel hoger
> Klik hier voor het totaaloverzicht als dit verhaal naar meer smaakt <
A Normal Day 