In mijn stijf bevroren kaplaarzen liep ik door de piepende sneeuw. Ik bekeek de besneeuwde bergpieken en kneep in mijn wang. Lekker bezig man. Bouwvaardigheden opdoen, iets tastbaars maken, middenin de natuur uitgedaagd worden, samenwerken met leuke collega’s, met een helikopter rondvliegen, iets speciaals meemaken én een leuk spaarcentje binnenharken. Als overheerlijke kers op de taart leefden we nog in het zogenaamde oude normaal. Wereldwijd belandde men van de regen in de drup. Lockdowns, avondklokken, verhitte discussies, ethische dilemma’s, massaontslagen, grootschalige sluitingen en sluimerende spanningen. Die doldwaze dans ontsprong men grotendeels in Tasmanië. Hier waren allerlei dystopische noodtoestanden een ver-van-mijn-bedshow.
Totdat mijn leidinggevende dit feestje ruw verstoorde.
”Je bent aan het hoesten en snotteren. Dat zijn symptomen”
”Eh… Serieus? We zijn al ruim een week uit de bewoonde wereld. En dit eiland is letterlijk vrij van corona”
”Dus?”
”Dus ben ik slechts verkouden. Hoe kan ik nou…”
”Feit is dat jij symptomen toont. Dus moet jij jezelf isoleren en testen. Iedereen dient zich aan de regels te houden. Jij, je collega’s, iedereen. Geen discussie. Oké? Je hebt geen keuze. Wees niet egoïstisch en…”
Al luisterend keek ik nadrukkelijk naar elke uithoek van deze stijfbevroren en godverlaten wildernis. Met moeite trok ik een pokerface, beet op mijn tong en luisterde naar hem.
”…moeten streng zijn. Anders kan je hier niet meer werken. Oké?”
”Duidelijk. Maare… gaan we nu naar Hobart dan?”
”Nee, geen zorgen. Morgen is toch de laatste werkdag. Maar vanaf nu doe je het juiste. Oké?”
”Jep”
Terwijl hij wegliep lachte ik in mijn vuistje. Ook levensgevaarlijke virussen hebben een dagje vrij nodig.
Tijdens de lunch hoestte en snotterde ik met mijn collega’s erop los. Op ons smeerlapperij na overheerste de ijzige stilte van een broze wapenstilstand. Mijn veilige haven was weggespoeld en dat was flink balen. Zoals miljoenen anderen voelde ik me ongehoord en gechanteerd. Dat de muziek eens gaat stoppen, oké. Tot daar aan toe. Maar dat ontnuchterende vooruitzicht was al deprimerend genoeg. Online zagen we wat van een westerse/verwesterde samenleving met brood maar zonder spelen overblijft: niet veel soeps. Alle doorgeslagen uitsmijters, verveelde hangjongeren, opdringerige bemoeials, onuitstaanbare dissidenten, aandachtsgeile ‘influencers’, betweterige Karens en alles daartussen haalden elkaar continue neer – net als krabben in een bomvol vat. Gemor, bekvechten en vingerwijzen als ware volkssporten in het circus. Overleef hoe dan ook deze bizarre act. Leven en sterven zijn verboden. Wees binnen en samen alleen. Zet alle wappies en gekkies op hun plaats. Ontneem hun stemrecht, steriliseer ze, zet ze uit huis en schop ze van de socials. Hadden ze maar normaal moeten doen. Toon geen genade en cancel alles wat niets juist is.
Na een productieve werkdag zaten we uit te buiken in de berghut. Zoals zo vaak speelde mijn leidinggevende zijn covid-monoloog af. Na een half uur was ik het zat en bracht een tegengeluid in.
”Het nieuws bombardeert ons met alsmaar dezelfde beelden, cijfers, oorlogstermen en dramaverhalen”, verzuchtte ik. ”Ze gooien onnodig olie op het vuur.”
”Statistieken zijn feiten en iedere dode is er een teveel. Volksgezondheid hoort boven de economie te staan”
”Eens. Alleen is dat zoveel meer dan ziekenhuisopnames, besmettingen en sterfgevallen. Hoe zit het met de wereldwijde explosie van armoede, eenzaamheid en depressies? Hoeveel mensen zijn inmiddels overleden dankzij uitgestelde zorg, zelfmoorden of zelfs huiselijk geweld? Hoeveel mensen zitten in de shit door langdurig gebrek aan beweging en persoonlijk contact? In deze eenzijdige berichtgeving worden zulke neveneffecten genegeerd. Net alsof niets anders ertoe doet, of alsof data zaligmakend of objectief is”
”Tja, niets gaat perfect. Dat zijn slechts tijdelijke ongemakken. Er is simpelweg geen andere keuze”
”Nou… alle kwetsbare mensen zijn inmiddels gevaccineerd. Inmiddels is zoveel kennis en praktijkervaring opgedaan. Op dit punt vraag ik me af of zo’n krampachtig beleid meer schaadt dan baat. Dat lijkt me niet…”
”We laten ze niet aan hun lot over in Australië! Wil je alles maar laten gebeuren dan?”
”Natuurlijk niet. Maar eerlijk, wat kan men nog meer doen dan wat wereldwijd al is gedaan? Eens houdt het op”
”Je bent jong. Lekker makkelijk praten maat”
”Mijn bejaarde groottante uit Queensland denkt er net zo over”
”Vast ja!”, zei mijn leidinggevende bijtend
Even keken we elkaar strak aan. Elk fatsoenlijk gesprek eindigt zodra het op de man gespeeld wordt. Wees verstandig en bind in.
”Ik probeer slechts het grotere plaatje te bekijken. Maargoed, laten we het eens zijn met elkaar”
Zwijgend keek hij me met een bijna hatelijke blik aan. Godver. Extra gezeik op deze dierbare plek trek ik niet. Ik had immers al genoeg kopzorgen over mijn moeder die moederziel alleen in het ziekenhuis lag. Chagrijnig liep ik naar mijn tent om de wonden te likken.
Dus, zelfs in dit niemandsland van een afgesloten eilandstaat sijpelt de collectieve waanzin door. Was ik maar immuun voor die giftige sfeer. Immuun voor deze zogenaamd vrije en beschaafde wereld waarin andersdenkenden verketterde paria’s zijn. Doordachte kritiek uiten, nuance, doorvragen, zelfs een staat van niet weten aannemen: allemaal hoogverraad. Onwelwillende manieren van denken zijn oorlogsmisdaden. Volg klakkeloos de massa, wees een onverdraagzame angsthaas en hou je kop laag. De strijd op leven en dood moet worden beslecht. Verplicht (in)direct vaccinaties aangezien weinigen ‘kiezen’ voor hogere rekeningen, omslachtig gedoe en regelrechte uitsluiting. Check overal in, ongeacht hoe up-to-date QR databases (niet) zijn. Draag altijd een uitgeleefd mondkapje, zelfs als je alleen in de auto zit. Bestel gemuilkorfd een drankje aan de bar, dan mag het af om heel de avond met Jan en Alleman te ouwehoeren. Nee, een pandemie kan gebeuren. Maar het speelse gemak waarin absurde hysterie het gezond verstand en logica verdringen liegt er niet om. Alle meelopers die passief en gedachteloos in zo’n waan meegaan scheppen juist meer gevaar en een precedent. De waarheid is het eerste slachtoffer van een informatieoorlog. Of, zoals Benjamin Franklin dat zegt:
Een samenleving die een beetje vrijheid opgeeft om een beetje zekerheid te verwerven verliest beide en verdient niets
> Klik hier voor het totaaloverzicht als dit verhaal naar meer smaakt <
A Normal Day 