Met enig leedvermaak bekeek ik hem. Helemaal uitgeleefd lag hij roerloos in zijn gekreukte kleding. Diep verzonken in een diepe coma en omringd door een zweet- en bierwarm. Het duurde even, maar uiteindelijk krabbelde hij puffend en kreunend overeind.
”Ik voel me zó kut.”
”Maat, omarm gewoon de ondergang.”
”Hou je bek… Ik ga dood”, verzuchtte hij vol zelfmedelijden.
”Dat gaan we allemaal”, troostte ik hem.
”Ik ga nooit meer drinken.”
”Ja hoor! Jij?! Hou jezelf niet voor de gek man.”
”Laat me alleen en ga uit mijn leven.”
”Nee. Onze wildsafari’s gaan hoe dan ook door. Ben je Bukowski’s gouden regel vergeten ofzo? Als je gaat, ga dan tot aan het gaatje.”
Ik gaf hem een korte adempauze om bij te komen. Drank en misdragingen zitten immers in zijn DNA.
”Het is twaalf uur.”, zeg ik al wijzend naar Ye Olde. ”Biertje?”
”Biertjes.”
Al hoofdschuddend staken we elkaar aan met de slappe lach.
”Maar serieus. Maximaal drie pinten. Ik wil vannacht fatsoenlijk slapen. Afgesproken?”
”Afgesproken.”
”Hoewel… ergens is dat best zonde toch? Hiervoor heb ik vrij genomen.”
”Van wat? Je vervroegd pensioen?”
We stonden op en liepen recht op onze ambitieuze missie af.
~
Uren later zaten we in een sportkroeg te citeren en filosoferen. Door een voetbalwedstrijd en het luidruchtige gezang en gejuich kon ik hem amper verstaan. En alsof dat niet moeilijk genoeg was, kwam een man van middelbare leeftijd naast ons staan babbelen.
”Blablabla… Blablabla…”
”Eh… pardon?”
Hij fronste en ging alsmaar sneller praten met zijn zwaar Noord-Engelse accent. Ik begreep er geen reet van en vroeg me af of dit nog een officiële taal was. Vertwijfeld keek ik eerst naar hem, en daarna naar Adam, die zijn lol niet op kon.
”Blablabla… Kontenbonkers?”
”Hoezo, omdat we samen zijn?”, vraagt Adam.
”Blablabla…Coke?”, biedt de man op klaarlichte dag aan.
Ik bedankte vriendelijk voor het dunne lijntje. Ze lieten er geen gras over groeien, en snoven het goedje als een stel varkens op. Godver, nu heb ik echt een vertaler nodig in deze stampensvolle kroeg. Maar omdat ik Adam niet tot last wou zijn bekeek ik het hartstochtelijke gevloek en getier. Gelukkig zat de sfeer er goed in aangezien de wedstrijd kon me geen bal schelen. Zodra de doorgesnoven vreemdeling andere cafébezoekers aansprak keken we om ons heen.
”Dus, Ben. Weet je…”
”…De ondergang komt eraan”, vulde ik hem aan.
”Proost!”
We schoten hardop in de lach en dronken onze lauwe IPA’s op.
”Zullen we ergens een sixpack kopen en naar een park gaan? Zelfs in deze motregen drink ik liever onder een grote boom dan in dit gekkenhuis.”
”Een prima hangplek voor twee werkloze dertigers.”
”Ja toch? Zo ken ik je weer!”
~
Na middernacht schopten we mijn tas door een halfvolle discotheek. Zulke debiele acties gaan niet onopgemerkt voorbij, en al snel kregen we sjans van een (te) jong grietje. Vlak daarna zag ik een korte woordenwisseling tussen hem en een jongen. Adam kwam gelijk naar me toe.
”Volgens mij is dat haar pooier. Hij dreigt me neer te steken als ik ‘zijn’ meisje niet met rust laat.”
”Wat? Alsof ze zijn bezit is. Bovendien blijft zij proberen terwijl je overduidelijk te oud ben… en de boot afhoudt.”
”Inderdaad. Volgens mij bluft hij niet, er lopen zat jaloerse stumpers met messen rond.”
”Arme jij. Je hebt niet bepaald mazzel hé? Gister een MILF die alleen maar aansprak en aandacht wou en nu dit.”
”Hou op. Ik zit niet op je medeleven te wachten. Jij wordt toch al bereden.”
”Laten we naar dat feest van je illegale huisgenoot gaan. Wie weet ben je daar wel succesvol. Wat dat ook mag betekenen.”
Hij rolde zijn ogen en trok me naar buiten.
~
Stomdronken liepen we langs meerdere opstootjes. Overal bleef het bij dreigen, vloeken en stoerdoenderij. Mijn gedachten dwaalden af naar eerdere stapavonden van ons.
”Ja, Ben. Welkom in de gecontroleerde anarchie van het Engelse nachtleven.”
”Blaffende honden die niet bijten kom je overal tegen. Altijd weer hetzelfde liedje.”
”Een pakkende conclusie.”
”Maat… hik… Doe alsof je me helemaal lens schopt. Ik wil zien of er nog… hik… hoop is.”
”Oké, waarom ook niet? We zijn toch op vakantie.”
Hij duwde me tegen een rolluik. Onder een enorm kabaal viel ik als een stervende zwaan op de stoep. Vol overtuiging gaf mijn trouwe handlanger me een paar rake nep-trappen. Een groepje jongelui sprak ons snel aan.
”Hey-hey-hey… Rustig jongens! Wat gebeurt hier?”, vragen ze.
”Oh, niks. Dit is slechts een sociaal experiment.
”Ja. We houden van elkaar.”
We schoten allemaal in de lach.
”Jullie sporen niet!”, zegt een van hen.
”Weten we. Fijne avond nog”, en we schudden elkaar de handen.
Om de hoek herhaalden we de steekproef met dezelfde uitkomst. Na een uitvoerige data-analyse wisten we genoeg:
”De ware ondergang komt nog.”
”Nog…”
~
Voor een shoarmazaak zat ik ongegeneerd te gapen. Naast mij zat ‘de nuchtere vegetariër’ zijn Turkse pizza naar binnen te proppen.
”Ik heb genoeg gezien vandaag. Mag ik je sleutels?”
”Drie biertjes toch? Hier. Ik ga nog naar dat feestje.”
”Succes met de voortplanting. Hopelijk ontwaak je niet op een willekeurige vloer met verloren spullen.”
”Verloren ben ik toch al.”
Ik knikte, gaf hem een schouderklopje en verliet het plaats delict.
Onderweg galmde onze Doomer-slagzin door mijn dronken kop. Even deed het me denken aan de overbevolking, imploderende biodiversiteit, ontwrichte ecosystemen, abrupte klimaatverandering, marktverstorende technologieën, vervallen sociale cohesie, oprakende grondstoffen, onverzadigbare vraag naar (fossiele) energie, onbetaalbare schulden, geopolitieke spanningen, diep verweven belangenverstrengelingen, globale hyperinflatie, wijdverspreide corruptie, machtsgeile autoriteiten, oncontroleerbare vluchtelingstromen, conflicterende ongelijkheden en de onvatbare complexiteit van dit samenspel. Ik schudde die visualisaties uit mijn hoofd. Het zal vast dat de huidige Westerse levensstandaard alsmaar verder onder druk komen te staan. Het zal vast de sociaal-maatschappelijke gevolgen steeds ingrijpender zullen zijn. Het zal vast dat maatschappelijke ineenstorting van alle tijden zijn. Verder kon mijn dronken kop het niet bevatten. Na ons de zondvloed, of zoiets? Al strompelend proostte ik op Adam en toekomstige generaties. Laat ze lekker de #YOLO krijgen.
De ondergang komt eraan, maar tot die tijd gaan onze wildsafari’s door de moderniteit gewoon door.
> Klik hier voor het totaaloverzicht als dit verhaal naar meer smaakt <
A Normal Day 