”Een sprong in het diepe en ik ben uitgecheckt. Geen begrafenis, crematie, dramas… niets.”
”En dat zonder kosten of rompslomp”, vulde ik droog aan.
”De haaien vreten me op en alles gaat verder.”
”Jep… We zijn slechts apen op een rondtollende rots.”
”Weet je, het hoeft niet meer als ik mijn land verlies. Ik ben helemaal klaar met dit shit-systeem.”
Onder het doffe gebrom van beukende golven zocht ik driftig naar woorden.
”Je meent het hé?”
Hij knikte.
”Maar… Je leeft vrijwel zelfvoorzienend, houdt van de natuur, maakt toffe dingen mee… Waarom zou je?”
”Dit gaat niet om mij. Iedereen denk dat alles om hen draait. Onze hebberigheid, controledrang en onwetendheid verziekt alles. Het is een eindeloze strijd van ieder voor zich en voor wat? Status, speeltjes, het ego, een paar rotcenten? Het is allemaal betekenisloze shit… zucht. Zonder bankrekening, contracten, bezittingen, schulden en al die zooi ben ik vrij.”
”Prachtig! Wat mist er dan?”
”Deze zogenaamde moderniteit verandert ons in afhankelijke, onverschillige en institutionele zombies. Daar heb ik twintig jaar geleden mee gebroken. Dat nooit meer!”
”Lukt prima toch? Haal voordeel uit dit systeem en laat het verder.”
”Laat het? Totdat afwijkende levensstijlen of opvattingen onmogelijk worden? Zo naïef was ik ook. Na jarenlange uitsluiting en tegenwerking weet ik dat ontsnappen een illusie is. Deze beschaving zal uit de hand lopen. En om ‘de planeet te redden’ zal de grip van instanties en autoriteiten alsmaar toenemen. Alles wordt traceerbaar en daarmee stuurbaar. We zijn de lul, maat. Langzaam maar zeker komt het verval eraan. De nieuwe wereldorde zal hoe dan ook de great reset erdoorheen drukken. Deze plandemie toont hoe triest de mensheid is. Angst…”
Zijn gebruikelijke maatschappijkritiek en cynisme kon ik nog hebben. Maar de toevoeging van zelfmoorduitingen én complotten werd me teveel. Na een paar ‘uhu’s’ liet ik mijn bezwaar om het af te kappen los.
”We hebben onlangs nog over complot-theorieën gediscussieerd. Sorry, niet nu… Zullen we verder gaan?”
”Waarheen? Nergens? De waarheid wordt je teveel hé?”, zegt hij fronsend.
”Laat het… We praten zo verder, oké?”
”En daarna verandert er niets. Ons lot staat vast.”
”Alles is dus zinloos. Zelfs zelfmoord.”
Ik staarde hem even aan, keerde om en liep weg.
~
Bovenop een klif luisterde ik naar het orkest van de blauwe knikker. Ik haalde een flinke teug zeelucht en keek honderden meters omlaag. Met kippenvel keek ik weer op en zag Max lopen. Al zwaaiende vroeg me af hoeveel lui dit soort machteloosheid of existentiële wanhoop ervaren. Ja… waar komen deze snoekduik-neigingen nou vandaan? Misschien moet ik meer confronterende boeken lezen of documentaires bekijken. Misschien moet ik eens naar klimaatmeisjes of activisten luisteren in plaats van ze te negeren. Wie weet prik ik dan door de veelal afschrikkende, hopeloze en bijtende toon heen. Wie weet durf ik ongemakkelijke boodschappen dan wél onder ogen te zien. Doe het gewoon.
~
”Staat ons lot echt vast?”
”Ja maat. Deze overbevolkte wereld zit vol egoïstisch en kortzichtig volk. Miljonairs, aandeelhouders, lobbyisten, politici, zakenlui, multinationals, marketeers, advocaten, managers, de doorsnee burger, iedereen… Geld regeert, en daarmee belangenverstrengelingen, corruptie en eigenbelang. Dit systeem creëert crisissen. Het is een gebed zonder end.”
”Dat is toch van alle tijden?”
”Precies. Daarom worden wereldproblematieken alsmaar erger. Niemand wil door de zure appel heen bijten terwijl anderen profiteren. Oh, en vrijwel alles is verbonden aan fossiele energie. Dat bemoeilijkt snelle systeemverandering.”
”Is dat wel realistisch?”
”Natuurlijk niet. Daar is teveel strijd en verdeeldheid voor. Geleidelijke verandering zal te weinig helpen en te laat zijn.”
Ik knielde en keek omhoog: ”Oh wijzen van Californië! Lang leve het dataïsme en Big Brother! Ik bid voor antwoorden en oplossingen. Alsjeblieft. Wij hebben meer KI, robotica en algoritmes nodig. Verdeel ons en verwen ons.”
”Je bent niet grappig. Je bent onderdeel van het probleem”, reageerde hij kribbig.
”Ah joh. Ik doe wat ik kan.”
”Je kan je ook beter informeren en daarnaar handelen.”
”Zoals? Ons lot staat toch vast? Met de groeiende globale middenklasse zal ook de vraag naar energie en grondstoffen alsmaar toenemen. Die omslag is nu al teveel gevraagd, laat staan als er 11-12 miljard mensen zijn. Op kinderloos zijn na zie ik geen morele oplossingen daarvoor. Jij?”
”Verbeter de wereld, begin bij jezelf.”, zegt hij al wijzend naar de oceaan.
Ik rolde mijn ogen.
”Op naar mijn auto om wat dino’s te verbranden. Anders zijn ze voor niets gestorven.”
”Ook dat is ons lot.”
Ik zuchtte en liep door.
~
Tijdens de rit naar het vliegveld babbelden we vrolijk verder.
”Trouwens… Ik had dit nooit van jou verwacht.”
”Zo zie je maar… Schijn bedriegt.”
”Begrijp me niet verkeerd. Ik zou het zonde vinden. Maar of en hoe je leeft is aan jou. Ik kan zeggen dat je altijd redenen hebt om te leven. Maar dat weet ik helemaal niet. Of je je diepste zelf wilt delen is ook aan jou.”
”Blij toe dat je niet alsof deed.”
”Nee joh. Tegenwoordig mag je depressief, overspannen, hooggevoelig of weet ik veel zijn. Maar zelfmoord is te… triest, te echt voor de feed.”
”Bedankt dat je me niet veroordeelt.”
”Waarom zou ik? Iedereen is uniek met hun eigen verhaal. Dat wil ik niet tekort doen.”
”Mooi. Velen staan doodsangsten uit voor ongemak of hun waarheid.”
”Dood zijn voor het sterven… is denk ik een andere vorm van te vroeg uitchecken.”
Stilte. Even later zette ik hem af bij de vertrekhal.
”Bedankt voor alles. Nou, tot nooit meer ziens hé?”
”Waarschijnlijk. Rustig aan en geniet van je (toegeëigende) land. Ben je al ingecheckt?”
Hij knikte en we omhelsden elkaar. Ik zwaaide de drugsdealer uit en reed naar huis. Daar haalde ik een sixpack uit de koelkast. Ik liep naar de gemeenschappelijke achtertuin en trakteerde mijn medezwervers op zowel IPA’s als een trommelvlies-scheurende scheet. Vrolijk proostten we tot in de late uurtjes. Natuurlijk. Er zijn veel problemen, grote problemen, tweebenige problemen. Wat een waanzinnige waanzin. Maar ach. Laat het los. Laat me naar de afgrond rennen en mijn lot omarmen.
Ook in het Doomer tijdperk baart oefening kunst en is een goede voorbereiding het halve werk
> Klik hier voor het totaaloverzicht als dit verhaal naar meer smaakt <
A Normal Day 