”Kan ik zo meerijden? Alexa heeft me vanmorgen afgezet, maar ik krijg haar niet te pakken.”
”Vreemd… Geen probleem hoor. Is ze oké?”
”Ze heeft een baaldag, dat is alles.”
Ergens voelde ik de bui al hangen. Hoogstwaarschijnlijk ligt zij niet te tukken met een uitgeschakelde telefoon. Nee, haar kennende heeft ze na een slapeloze nacht iets drastisch gedaan. Bij thuiskomst bleek mijn onderbuikgevoel te kloppen. In onze slaapkamer zag ik haar verdwenen spullen onder ogen. Foto’s, kleding, persoonlijke hebbedingetjes. Allemaal weg. Ik knipperde en kneep in mijn wang. Daarna liep ik in een waas te ijsberen. Godver… En nu? Moet ik lachen, huilen, schreeuwen misschien? In een opwelling belde ik Aaron op, die zowel mijn huisgenoot als huisbaas was.
”Hey… heb je effe?”
”Brand los.”
”Gisteravond appte ik je toch dat ik mijn relatie met Alexa ga herzien? Nou, ze heeft al haar zooi ingepakt en is met de Noorderzon verdwenen. Ik wou in het weekend verder praten. Daar heeft ze overduidelijk geen zin in.”
”Ja, ze vertrok zonder iets te zeggen en ik weet niet waar ze is. Sorry, ik wou je niet afleiden of bezorgd maken.”
”Geeft niet. Mijn problemen zijn niet jouw zorg.”
”Kom hierheen maat. Dan trakteer ik je op een biertje.”
”Je bent mijn held.”
~
Ergens wou ik hem niet lastigvallen met mijn kopzorgen. Maar als fijne gesprekspartner én bekende van ons kon ik het niet nalaten. Na meerdere pintjes werd ik alsmaar spraakzamer in ‘zijn’ kroeg.
”Dat ze moeilijke gesprekken slecht trekt wist ik allang. Maar dit… Ik kan er met mijn pet niet bij.”
”Geef haar wat ruimte en tijd. Ze draait vast bij, ze is dol op je.”
”Wie weet. Soms is ze zo rigoureus en moeilijk te peilen. Ik bedoel, ze heeft al onze gezamenlijke spullen meegenomen. Een auto waaraan ik meebetaal. Zelfs het beddengoed en ons eten uit de koelkast is foetsie. Je had mijn kop moeten zien…”
Even pauzeer ik.
”Dit soort kinderachtige fratsen versterkt alleen maar mijn twijfels. Natuurlijk hadden we weleens meningsverschillen of woorden. Verder was alles koek en ei. Ik hou zoveel van haar. Qua persoonlijkheid, humor en karaktertrekjes zijn we zo’n goed stel. Maar diep van binnen weet ik dat onze kernwaarden, levenswijzes en doelen onverenigbaar zijn. Die spanning wil ik voor zijn.”
”Zij ziet dat anders?”
”Ze kan en wil die botsing niet onder ogen zien. Ook als ik het herhaal of anders verwoord.”
”Dus jullie cultuurverschillen zijn niet het grootste struikelblok?”
”Op wat momentjes van onbegrip of misverstanden na loopt dat verbazingwekkend soepel. Niet om te stereotyperen, maar voor Chinese begrippen is ze heel kritisch, eigenzinnig, zelfstandig en avontuurlijk.”
”Geen wonder dat het klikt.”
”En dat ze zo van streek is. Zij wilt hier blijven en iets opbouwen. Huisje boompje beestje en een frisse start in het buitenland. Vanuit haar perspectief snap ik dat. Alleen kan ik dat niet bieden. Niet hier of elders, en niet met haar. De harde waarheid is dat het op de lange termijn niet gaat werken. Ik gooi haar wereldje overhoop… Wat een kutzooi.”
”Vroeg of laat snapt ze waarom je dit doet.”
”Hopelijk. Weet je, dit is ook voor haar bestwil. Ik wil niemand aan het lijntje houden of valse hoop geven. Vanuit comfort en gemak kan je het jarenlang allemaal laten gaan en het best vinden. Tegen beter weten vastklampen aan de schijnveiligheid van het bekende. En dan? Vastzitten in een mwah-relatie of half-oke-relatie? Ammenooitniet. Dan heb ik liever niets dan iets.”
”De moeilijkste keuzes zijn vaak de belangrijkste.”
Zuchtend knikte ik en nam een slok Coopers.
~
Vlak na Aarons vertrek kwam mijn collega aankakken. En daarmee ook van Alexa, aangezien we naast partners ook collega’s waren (en teveel op elkaars lip zaten). Even later brak mijn klomp.
”…liep Nick (onze leidinggevende) naar binnen. Hij vertelde ons dat het uit is tussen jullie en Alexa niet meer terugkomt.”
”Oh. Dus hij heeft zonder navraag een halve waarheid doorverteld? En iedereen deed alsof z’n neus bloedde… Kutzooi! Als het zó moet dan ben ik er klaar mee. Ik ga ontslag nemen en naar Fremantle toe. Zonder haar zie ik geen reden om langer te blijven.”
”Laat alles berusten en praat dan met haar.”
”Praten? Als twee volwassenen over de verschillen in wie ze zijn zeker? Praten zonder simplistische oordelen, jaloezie, onrealistische verwachtingen, zwart-wit gedachtes, vluchtgedrag of ander gezeik? Nou, wens me succes. Ze heeft letterlijk gezegd dat ze niet weet hoe ze zichzelf gelukkig kan maken, en dat ze niet kan veranderen. Met zo’n hopeloze instelling is dit een verloren zaak. De onkunde om diepgaande gesprekken te kunnen voeren, compromissen te sluiten of te reflecteren is gekmakend. In wat de meest hechte relatie zou moeten zijn tolereer ik geen vervreemding of eenzaamheid”, zei ik enigszins venijnig.
Korte stilte.
”Maargoed, je hebt gelijk. Verder draait de wereld door en gaat het leven verder. Ja toch? Proost!”
”Proost!”
~
Bij thuiskomst schreef ik van alles uit de losse pols. Relaties… wat zijn ze nou? Voor mij is een partner iemand die stimuleert, meegroeit, ondersteunt en aanvult. Iemand die zorgt voor balans maar ook voldoende tegengas geeft. Ik zie partners als twee zelfverzekerde individuen die elkaars leven meer geur en kleur geven. Met hen kan je goudeerlijk zijn en over alles praten. Helemaal jezelf zijn in alle imperfecties en kwetsbaarheden. Je ontzettend begrepen, geliefd en eensgezind voelen. Ik vulde mijn spontane lijstje met nog heel wat geinige puntjes aan. Daarna onderstreepte ik dat een partner een aanvulling in plaats van een vereiste van geluk is. Dat ware liefde ook accepteren en loslaten is. Dat iemand van niemand is. Dat ware kracht uit jezelf komt, en na regen zonneschijn, en… gaaaaaaap. Ik scheurde mijn onleesbare gezwets doormidden en plofte op het dekbedloze tweepersoonsmatras. Morgen weer uithuilen en je hart luchten. Daarna weer liefdevol verdergaan. Vroeg of laat, met of zonder haar, altijd en overal. Het is wat het is.
Durven kiezen in relaties is een ware zege, ook al kan het nog zo moeilijk en confronterend zijn
> Klik hier voor het totaaloverzicht als dit verhaal naar meer smaakt <
A Normal Day 