51. No escape of the circus

I walked through the squeaking snow in my stiffly frozen gumboots. Then I rubbed my eyes as I gazed at the snowy mountaintops. Good job, man. Learning a trade, building something tangible, being challenged in nature, working with great colleagues, flying around in a chopper, experiencing something unique and earning a decent buck. The real icing on the cake was still living in the so-called ‘old normal.’ All over the world, people found themselves jumping from the frying pan into the fire. Lockdowns, curfews, heated debates, ethical dilemmas, mass layoffs, large-scale closures and lurking tensions. Not in Tasmania though. All sorts of dystopian states of emergency were something far-off.

Until my supervisor harshly disrupted our party.

”You are coughing and sniffling. You’re having symptoms.”
”Err… Seriously? We’ve been out of civilization for over a week. And this island is literally covid-free.”
”So?”
”So it’s just a cold. How can I possibly…”
”Fact is that you’re having symptoms. So you have to isolate and test yourself. Everyone has to follow the rules. You, your colleagues, everyone. No discussions. Alright? You have no choice. Don’t be selfish and…”
I explicitly looked towards every corner of this stiffly frozen and godforsaken wilderness as I listened. With great effort, I pulled a poker face, bit my tongue and listened.
”…have to be strict. Otherwise you won’t be able to work here anymore. Alright?
”Okay. So… now we’ll go back to Hobart?”
”Nah, no worries. The shift ends tomorrow anyway. But you’ll do the right thing from now on. Okay?”
”Sure”
I chuckled as he walked away. Even life-threatening viruses need a casual day off.

I coughed and sniveled with my colleagues as we had lunch. Except for our dirty business, the silence of a brittle truce prevailed. My safe haven had been washed away, and that pissed me off. I felt like millions of other unheard and blackmailed folks. Sure, the music will stop sometime. Fair enough. But that sobering prospect was already quite a depression. We saw on the web what remains of a Western/Westernized society with bread but no games: not much. All the rabid bouncers, bored youngsters, pushy busybodies, unbearable dissidents, narcissistic “influencers,” know-it-all Karens and everything in between were continually taking each other down – as crabs in a crowded barrel do. Moaning, bitching and finger-pointing as folk sports of the circus. Survive this bizarre act at any cost. Living and dying are forbidden. Be inside and alone together. Put all the wackos and covidiots in their place. Deprive them of voting rights, sterilize them, evict them from their homes and kick them off all social media. If only they act(ed) normally ay. Show no mercy and cancel everything that ain’t right.

After a productive work day, we digested our food in the mountain hut. My supervisor replayed his covid monologue as usual. I had enough after half an hour and voiced my contrary opinion.
”The news bombards us with the same images, numbers, war terms and dramatic stories over and over again,” I sighed. ”They unnecessarily add fuel to the fire.”
”Statistics are facts and every death is one too many. Public health should be prioritized over economics.”
”Agreed. Yet it’s so much more than hospitalizations, case numbers and deaths. What about the global explosion of poverty, loneliness and depression? How many people have died due to delayed healthcare, suicides, or domestic violence? How many people are in deep shit because of a long-term lack of exercise and personal contact? This one-sided coverage ignores such side effects. As if nothing else matters anymore, or as if data is holy or objective.”
”These are just temporary inconveniences. There’s simply no other choice.”
”Well… all vulnerable people are now vaccinated. So much knowledge and practical experience has been gained by now. At this point, I wonder if such rigid policies do more harm than good. I don’t think that’s…”
”We don’t leave them behind in Australia! So you want to let it all happen then?”
”Of course not. But honestly, what more can one do than what has already been done globally? It will stop at some point.”
”You’re young. Easy talking for you mate.”
”My elderly greataunt from Queensland thinks the same.”
”Yeah sure!” my supervisor snapped.
We briefly looked at each other sternly. Any decent conversation ends as things get personal. Be sensible and leave it.
”I’m just trying to look at the bigger picture. Anyway, let’s agree to disagree.”
He silently stared at me with an almost hatred-filled gaze. Goddamnit. I can’t bear more bullshit at this special place. After all, I had enough headaches from my hospitalized mum in the Netherlands. I walked off to my tent to lick my wounds and be grumpy.

So, collective madness even seeps into this no-mans-land of a closed-off island state. If only I were immune to this toxic atmosphere. Immune to this supposedly free and civilized world where dissidents are condemned outcasts. Thoughtful criticism, nuance, in-depth questioning, even adopting a state of not-knowing: it’s all high treason. Unwilling ways of thinking are war crimes. Blindly follow the masses, be a bigoted fearmonger and keep your head down. The struggle for life and death must be settled. Mandate (in)direct vaccinations since few “choose” to pay higher bills, undergo outright exclusion or undergo inconvenient hassles. Check-in everywhere, regardless of how up-to-date QR databases are or aren’t. Always wear a worn-out facemask, even if you’re alone in the car. Order drinks at the bar with a chin diaper, then take it off to chat with anyone and everyone all evening. For sure, a pandemic can happen. But the sheer ease of how absurd hysteria replaces logic and common sense is unreal. All the followers who passively and thoughtlessly go along with such frenzy create more danger and a precedent. Truth is the first casualty of an information war. Or, as Benjamin Franklin puts it:

Any society that would give up a little liberty to gain a little security will deserve neither and lose both

> Click here for an overview if you’re eager for more stories <

51. Geen ontkomen aan het circus

In mijn stijf bevroren kaplaarzen liep ik door de piepende sneeuw. Ik bekeek de besneeuwde bergpieken en kneep in mijn wang. Lekker bezig man. Bouwvaardigheden opdoen, iets tastbaars maken, middenin de natuur uitgedaagd worden, samenwerken met leuke collega’s, met een helikopter rondvliegen, iets speciaals meemaken én een leuk spaarcentje binnenharken. Als overheerlijke kers op de taart leefden we nog in het zogenaamde oude normaal. Wereldwijd belandde men van de regen in de drup. Lockdowns, avondklokken, verhitte discussies, ethische dilemma’s, massaontslagen, grootschalige sluitingen en sluimerende spanningen. Die doldwaze dans ontsprong men grotendeels in Tasmanië. Hier waren allerlei dystopische noodtoestanden een ver-van-mijn-bedshow.

Totdat mijn leidinggevende dit feestje ruw verstoorde.

”Je bent aan het hoesten en snotteren. Dat zijn symptomen”

”Eh… Serieus? We zijn al ruim een week uit de bewoonde wereld. En dit eiland is letterlijk vrij van corona”

”Dus?”

”Dus ben ik slechts verkouden. Hoe kan ik nou…”

”Feit is dat jij symptomen toont. Dus moet jij jezelf isoleren en testen. Iedereen dient zich aan de regels te houden. Jij, je collega’s, iedereen. Geen discussie. Oké? Je hebt geen keuze. Wees niet egoïstisch en…”

Al luisterend keek ik nadrukkelijk naar elke uithoek van deze stijfbevroren en godverlaten wildernis. Met moeite trok ik een pokerface, beet op mijn tong en luisterde naar hem.

”…moeten streng zijn. Anders kan je hier niet meer werken. Oké?”

”Duidelijk. Maare… gaan we nu naar Hobart dan?”

”Nee, geen zorgen. Morgen is toch de laatste werkdag. Maar vanaf nu doe je het juiste. Oké?”

”Jep”

Terwijl hij wegliep lachte ik in mijn vuistje. Ook levensgevaarlijke virussen hebben een dagje vrij nodig.

Tijdens de lunch hoestte en snotterde ik met mijn collega’s erop los. Op ons smeerlapperij na overheerste de ijzige stilte van een broze wapenstilstand. Mijn veilige haven was weggespoeld en dat was flink balen. Zoals miljoenen anderen voelde ik me ongehoord en gechanteerd. Dat de muziek eens gaat stoppen, oké. Tot daar aan toe. Maar dat ontnuchterende vooruitzicht was al deprimerend genoeg. Online zagen we wat van een westerse/verwesterde samenleving met brood maar zonder spelen overblijft: niet veel soeps. Alle doorgeslagen uitsmijters, verveelde hangjongeren, opdringerige bemoeials, onuitstaanbare dissidenten, aandachtsgeile ‘influencers’, betweterige Karens en alles daartussen haalden elkaar continue neer – net als krabben in een bomvol vat. Gemor, bekvechten en vingerwijzen als ware volkssporten in het circus. Overleef hoe dan ook deze bizarre act. Leven en sterven zijn verboden. Wees binnen en samen alleen. Zet alle wappies en gekkies op hun plaats. Ontneem hun stemrecht, steriliseer ze, zet ze uit huis en schop ze van de socials. Hadden ze maar normaal moeten doen. Toon geen genade en cancel alles wat niets juist is.

Na een productieve werkdag zaten we uit te buiken in de berghut. Zoals zo vaak speelde mijn leidinggevende zijn covid-monoloog af. Na een half uur was ik het zat en bracht een tegengeluid in.

”Het nieuws bombardeert ons met alsmaar dezelfde beelden, cijfers, oorlogstermen en dramaverhalen”, verzuchtte ik. ”Ze gooien onnodig olie op het vuur.”

”Statistieken zijn feiten en iedere dode is er een teveel. Volksgezondheid hoort boven de economie te staan”

”Eens. Alleen is dat zoveel meer dan ziekenhuisopnames, besmettingen en sterfgevallen. Hoe zit het met de wereldwijde explosie van armoede, eenzaamheid en depressies? Hoeveel mensen zijn inmiddels overleden dankzij uitgestelde zorg, zelfmoorden of zelfs huiselijk geweld? Hoeveel mensen zitten in de shit door langdurig gebrek aan beweging en persoonlijk contact? In deze eenzijdige berichtgeving worden zulke neveneffecten genegeerd. Net alsof niets anders ertoe doet, of alsof data zaligmakend of objectief is”

”Tja, niets gaat perfect. Dat zijn slechts tijdelijke ongemakken. Er is simpelweg geen andere keuze”

”Nou… alle kwetsbare mensen zijn inmiddels gevaccineerd. Inmiddels is zoveel kennis en praktijkervaring opgedaan. Op dit punt vraag ik me af of zo’n krampachtig beleid meer schaadt dan baat. Dat lijkt me niet…”

”We laten ze niet aan hun lot over in Australië! Wil je alles maar laten gebeuren dan?”

”Natuurlijk niet. Maar eerlijk, wat kan men nog meer doen dan wat wereldwijd al is gedaan? Eens houdt het op”

”Je bent jong. Lekker makkelijk praten maat”

”Mijn bejaarde groottante uit Queensland denkt er net zo over”

”Vast ja!”, zei mijn leidinggevende bijtend

Even keken we elkaar strak aan. Elk fatsoenlijk gesprek eindigt zodra het op de man gespeeld wordt. Wees verstandig en bind in.

”Ik probeer slechts het grotere plaatje te bekijken. Maargoed, laten we het eens zijn met elkaar”

Zwijgend keek hij me met een bijna hatelijke blik aan. Godver. Extra gezeik op deze dierbare plek trek ik niet. Ik had immers al genoeg kopzorgen over mijn moeder die moederziel alleen in het ziekenhuis lag. Chagrijnig liep ik naar mijn tent om de wonden te likken.

Dus, zelfs in dit niemandsland van een afgesloten eilandstaat sijpelt de collectieve waanzin door. Was ik maar immuun voor die giftige sfeer. Immuun voor deze zogenaamd vrije en beschaafde wereld waarin andersdenkenden verketterde paria’s zijn. Doordachte kritiek uiten, nuance, doorvragen, zelfs een staat van niet weten aannemen: allemaal hoogverraad. Onwelwillende manieren van denken zijn oorlogsmisdaden. Volg klakkeloos de massa, wees een onverdraagzame angsthaas en hou je kop laag. De strijd op leven en dood moet worden beslecht. Verplicht (in)direct vaccinaties aangezien weinigen ‘kiezen’ voor hogere rekeningen, omslachtig gedoe en regelrechte uitsluiting. Check overal in, ongeacht hoe up-to-date QR databases (niet) zijn. Draag altijd een uitgeleefd mondkapje, zelfs als je alleen in de auto zit. Bestel gemuilkorfd een drankje aan de bar, dan mag het af om heel de avond met Jan en Alleman te ouwehoeren. Nee, een pandemie kan gebeuren. Maar het speelse gemak waarin absurde hysterie het gezond verstand en logica verdringen liegt er niet om. Alle meelopers die passief en gedachteloos in zo’n waan meegaan scheppen juist meer gevaar en een precedent. De waarheid is het eerste slachtoffer van een informatieoorlog. Of, zoals Benjamin Franklin dat zegt:

Een samenleving die een beetje vrijheid opgeeft om een beetje zekerheid te verwerven verliest beide en verdient niets

> Klik hier voor het totaaloverzicht als dit verhaal naar meer smaakt <

50. Useless soldier of the Kingdom

”Fire at will if ready! And aim for rabbits if they jump up” Yeahnah get fucked. Too bad for this perfect opportunity to exercise. I’m not going to shoot innocent animals on sight. First, try hitting that stationary target further afield. Sure, it’s another walk in the park for Rambo and other beefed-up Hollywood goons. Not for me though. I was just a spineless wimp. A softy who needed discipline and a kick up the arse. And a real weapon instead of video games. Thus there I lay, in utmost concentration on a shooting range of the Dutch army. I gently pulled the trigger as I held my breath. Both the recoil and impact pierced through. I imagined another human as I took a strong whiff of the gunpowder fumes. Someone like you and me, someone made of flesh and blood. I saw someone’s brain splatter like a watermelon. Fountains of blood, riddled guts and bullseyes filled with fear. I heard the screams for mothers and the lifelong misery of those who survived such foolish saber-rattling. The pitch-black hatred that sticks around like an oil leak. I thought of the filthy rich weapon manufacturers and warmongers. I thought of the history full of “losers”, ”badies” and “heroes”. And of the traumatized locals who are left with the mess.

I hit my target several times in the bullseye while having such thoughts. Not bad, not bad at all.

Unfortunately, the following training was more troublesome. We stood in a bunker for a simulated gas attack. The corporal threw a teargas grenade inside to separate the wheat from the chaff. It was up to us to swiftly put on our gas masks. That requires some handiness and skill. I took a strong whiff since I lacked both. I stumbled out of the bunker while spitting and coughing. Straight into the arms of the sergeant, that is.

”Zwerver! You muppet! That’s what you get for not following instructions! Why don’t you do as I say?”
”I….cough cough….. tried…”
”You don’t try; you do! No one can count on this kind of fuckery! You’ll do this again in a minute. And this time, as you’re supposed to! Got it?
”Yeah…,” I sputtered. I was tempted to reply in German in a jolly way, but cannon fodder shouldn’t take the piss out of authorities. That’s right. Don’t you dare!

After a successful rematch, an obstacle course was the next hurdle. I went for it with rolled-up sleeves. Do it for the king, people and motherland! Give it all and show your spirit! Yeah, show willpower, commitment and belief! That’s what I missed! That’s what it’s all about! That’s the way to go! No more weak-ass procrastination! No more lack of cohesion and community spirit! I kept going as I gasped like a dog. I got myself all pumped up. So badly that I slammed into a wall. Yeahnah, bricks don’t give way. Neither do mind games and hierarchy. But what really gave me a hard time was being in large groups 24/7. So hard that I even talked to the sergeant after he addressed my platoon and everyone left.

”I don’t feel well. Can I skip the next drill and rest in the barracks?”
”What’s wrong?”
”Well…” I felt a lump in my throat and my eyes damp.
”I just want to be on my own for a while. Please,” I stammered in a slightly pitched voice.
For a moment, he stared at me sternly.
”And then abandon everyone? Yeah sure! What the hell?!”
I braced myself for a personal rant.
”All right, I’m going to give you a break. Drink some water and clear your head. I’ll expect you back in ten minutes. You’ll be in trouble if you don’t show up. Understood?” he said as he had already walked away.
I took a sip from my water bottle with shaky hands. I sighed out loud and kicked in the air. Spoiled brat. This shameful moment of truth proved that desperate diseases require desperate remedies. This is precisely why I volunteered for this self-imposed conscription. To give up now would be wholly and utterly weak. Take up the fight. Pull yourself together and march with your platoon toward the next mission.

We patrolled the moon-lit heath in search of some mean bastards. My fellow warriors and I had to track down those scumbags. Sneaking, whispering, searching diligently for tracks and having the patience of an angel. We put everything on the line for this noble mission. We found fuck all and knew we had failed once it was dawn. Plus, we knew that our asses would be whooped. I kept nodding during that wipeout. At some point, I knew that I had to do better. Better in this military training and elsewhere. The much-needed kick in the arse was a neat step, yet shooting was an eye-opener. As a reservist-to-be, I was pleased to refuse a hopeless guerrilla war in Farawayistan. I was glad to have some choice in my level of involvement. That’s why I joined those second-rate toy soldiers. Team building, camping, military exercise, sports and helping out during natural disasters. All fun and games in combination with everyday civilian life. But the possibility of still getting sucked up by the geopolitical laundry machine bothered me. There are other means of toughening up. Good soldiers blindly obey orders – whatever they may be. They willingly “neutralize” all “enemies” of the state. Good soldiers are loyal to authority – ‘good’ or ‘bad’ are side issues. Alright then. So be it. Here is my loaded weapon for whoever turns into murder lane. Huh? Yeah sure! What the hell?! Well…

This gutless traitor of the nation rather follows his inner compass than unscrupulous and mindless followers

> Click here for an overview if you’re eager for more stories <

50. Nutteloos soldaat van Oranje

”Indien gereed, vuren vrij! En mik op de konijnen als ze opspringen” Krijg de pleuris. Jammer dan dat ze perfect oefenmateriaal zijn. Ik ga niet lukraak onschuldige dieren neerschieten. Zie eerst maar eens dat stilstaande doel verderop te raken. Voor Rambo en andere gespierde Hollywood-mannetjes een koud kunstje natuurlijk. Niet voor mij. Ik was slechts een zachtgekookt ei. Een slapjanus die discipline en een schop onder zijn hol nodig had. En een écht wapen in plaats van computerspelletjes. Zodoende lag ik met opperste concentratie op deze militaire schietbaan. Met ingehouden adem haalde ik met beleid de trekker over. Zowel de terugslag als de inslag ging door merg en been. Terwijl ik de buskruitwalm opsnoof beeldde ik een mens in. Iemand zoals jij en ik, iemand van vlees en bloed. Ik zag iemands hersenpan als een watermeloen uit elkaar spatten. Bloederige spuitfonteinen, doorzeefde darmenzakken en koeienogen vol doodsangst. Ik hoorde het gegil om moeders en de levenslange lijdensweg voor wie zulk dwaas wapengekletter overleefd. De gitzwarte haat die als een hardnekkige olievlek overal blijft plakken. Ik dacht aan de steenrijke wapenfabrikanten en oorlogshitsers. Aan de geschiedenis vol ‘verliezers’, ‘schurken’ en ‘helden’. En aan het getraumatiseerde klootjesvolk dat met de gebakken peren zit.

Ondanks dit soort hersenspinsels raakte ik mijn doel meermalen in de kritieke zone. Lekker bezig.

Helaas verliep de volgende training minder soepel. We stonden in een bunker voor een nagebootste gasaanval. Onder het nom van ‘wie niet horen wil, moet maar voelen’ gooide de korporaal een traangasgranaat naar binnen. Aan ons de dankbare taak om razendsnel onze gasmaskers op te zetten. Dat vergt wat handigheid en bekwaamheid. En door het gebrek aan beide haalde ik een flinke ademteug. Al spugend en hoestend strompelde ik de bunker uit, recht in de armen van de sergeant.

”Zwerver! Prutser! Dat krijg je ervan als je niet naar de instructies luistert! Waarom doe je niet wat ik zeg?”

”Ik…kuch kuch…probeerde…”

”Je moet niet proberen, je moet doen! Op dit soort gepruts kan niemand rekenen! Straks doe jij dit opnieuw. En ditmaal zoals het hoort! Begrepen?”

”Oké…”, sputterde ik. Ik wou op een jolige manier jawohl zeggen, maar kanonnenvoer dient geen staatsondermijnende grapjes te maken. Echt. Waag het niet.

Na de geslaagde herkansing was een hindernisbaan de volgende horde. Met opgestroopte mouwen ging ik ervoor. Doe het voor koning, volk en vaderland! Geef alles en laat zien wat je waard bent! Ja, toon wilskracht, inzet en overtuiging! Dát is wat ik miste! Dáár gaat het om! Zó moet het! Geen zwak uitstelgedrag meer! Geen gebrek aan saamhorigheid en gemeenschapszin meer! Als een hijgende hond bleef ik alsmaar gaan. Ik zat mezelf helemaal op te peppen. Zo erg dat ik pardoes tegen een muur aan rende. Nee, bakstenen geven niet mee. Mentale spelletjes en hiërarchie ook niet. Maar wat me echt zwaar viel was altijd en overal in grote groepen zijn. Zo zwaar dat, nadat de sergeant ons peloton had toegesproken en iedereen wegliep, ik hem aansprak.

”Ik voel me niet lekker. Kan ik de volgende oefening overslaan en rust nemen in de kazerne?”

”Waar heb je last van dan?”

”Nou…” Ik voelde een brok in mijn keel opkomen en mijn ogen nat worden.

”Ik wil gewoon even op mezelf zijn. Alsjeblieft”, stamelde ik met een licht overslaande stem.

Even keek hij mij strak aan zonder een kik te geven.

”En dan iedereen in de steek laten? Tuurlijk joh! Wat is dit nou?!”

Ik zette me schrap voor een persoonlijke aanval.

”Goed, ik ga je matsen. Drink wat water en maak je hoofd leeg. Over tien minuten verwacht ik je terug. Je hebt een probleem als je niet komt opdagen. Begrepen?”, zegt hij terwijl hij al wegloopt.

Met trillende handen nam ik een slok uit mijn drinkfles. Ik zuchtte hardop en schopte in de lucht. Verwende aso. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden, bleek maar weer uit dit beschamende moment van de waarheid. Dit is precies waarom ik me vrijwillig aangemelde voor deze zelfopgelegde dienstplicht. Nu opgeven zou helemaal zwak zijn. Ga de strijd aan. Herpak jezelf en marcheer met je peloton naar de volgende missie.

Onder de volle maan patrouilleerden we door de heide, op zoek naar gemene smeerlappen. Ik en mijn medestrijders moesten die klootzakken opsporen. Sluipen, engelengeduld, fluisteren, naarstig zoeken naar sporen. Tot in de late uurtjes zetten we alles op alles voor onze nobele missie. We vonden niks en zodra het ochtendgloren aanbrak wisten we dat we hadden gefaald. En dat we allemaal op ons flikker zouden krijgen. Tijdens de oorwassing zat ik te knikkebollen. Op een gegeven moment wist ik wel dat het beter moet. Beter in deze verkorte opleiding en daarbuiten. De broodnodige schop onder mijn hol was een prima zet, maar vooral het schieten was een openbaring. Als reservist in spé was ik allang blij dat ik een uitzichtloze guerrillaoorlog in Verweggistan kon weigeren. En wat keuze had in mate van betrokkenheid. Daarom had ik me bij die tweederangs speelgoedsoldaten aangesloten. Teambuilding, bivakkeren, militaire oefening, veel sporten en bijstand leveren bij natuurrampen. Allemaal prima in combinatie met een alledaags burgerleven. Maar de mogelijkheid om toch in de geopolitieke wasmachine te belanden stond me mateloos tegen. Harder worden kan ook op andere manieren. Goede soldaten volgen blindelings bevelen op – ongeacht wat. Ze ‘neutraliseren’ klakkeloos alle ‘vijanden’ van de staat. Goede soldaten zijn loyaal aan de autoriteiten – ‘goed’ of ‘slecht’ zijn bijzaak. Oké, het is duidelijk. Het zij zo. Hier is mijn doorgeladen wapen voor wie zich geroepen voelt voor deze moordbaan. Huh? Tuurlijk joh! Wat is dit nou?! Nou…

Deze laffe landverrader volgt liever zijn innerlijk kompas dan gewetenloze en kritiekloze volgelingen

> Klik hier voor het totaaloverzicht als dit verhaal naar meer smaakt <

49. Above all: be yourself, they say

”Invitation for the corporate photoshoot of March 16” I clicked on the email with a smile, knowing what was coming. Don’t wear brands, track pants/sweatpants, camouflage, worn-out rags or sweaters with cheesy or political slogans. Dress in one of these colors. Look sharp and groomed. Above all, don’t look too dull or gaunt. Please write some catchy promotional texts for our website while you’re at it. I read the rest of this never-ending shopping list as I shook my head. Fortunately, the catchy ending instantly cheered me up

”But most importantly: above all, be yourself!”

I leaned into my office chair with a smirk. Bloody jokers! Good thing that I turned down a renewed contract earlier – and therefore get off this scot-free. Watching the grand show instead of getting sucked into it is a real privilege. So I gratefully seized this luxury. I traveled with great anticipation to my final destination while wearing a slightly wrinkled and smelly t-shirt. Once I got there, I casually walked in whistling. A soon-to-be ex-colleague saw me and immediately started talking to me.

”So Ben, you’re all set for your trip?”

”Yeah bro. Can’t wait to spread my wings again”

”How long you’ll be gone for?”

”As long as I don’t get broke. Or homesick. Maybe I’ll get back to Holland for a holiday” I joked

”Great that you dare to take the leap”

”Yeah, well. There’s so much more than this pointless job. I’m so fed up with it”

* Short silence *

Goddamn Ben. Can’t you just keep that to yourself? 

”Good thing you’re quitting then ay? I’ll catch ya later. It’s my turn in a minute”

”Have fun. Or um, good luck”. Or whatever, I thought.

I watched as linesman as everyone got the shot. As long as your hair looks sharp. And your clothes. Or your makeup. All to “belong” and feed the ego. After all, the perfect picture is holier than the pope.

I took a seat in the back of the conference room once the professional photo safari was over. The boss walked to the stage and spoke. Passionately he talked about how important we are. He told us how grateful he is for this group of fantastic people and their endless efforts. No wonder he’s so jolly and cheerful. Raking in the dough in a blink of an eye… far out! So much better than having to dutifully listen to changes in personnel. Or symptom control of runaway systems, the urge for control and boxed thinking. Endless and unnecessary job creation instead of grabbing the bull by the horns. This. This is why I’m leaving. Just listen to this long-winded yuppie-drivel for a little bit longer. So many words while it comes down to a brief and plain conclusion:

You’ll become part of someone else’s (un)thoughtful plans if you don’t have one on your own

I wished some former colleagues all the best in the end. Then I walked into town to celebrate my regained time and focus. All this bloody rush, bustle and stress all around us. I saw the grand puppet show, which has and will perform no matter what. And how! The invisible hand acts firmly against dangerous freedoms and unprofitable passions. There are no ifs or buts. Don’t cross the line or stand out too much. Act normal, then you act crazy enough. Be ambitious and virtuous in business rather than authentic and contrarian. Act realistically, inclusively and politically correct. Vote for this or that party and never question the social narrative. Follow (anti-social media) trends, traditions, the law and the set path. Stick yourself into all sorts of debt, contracts and fairy tales. Work very hard and always be available. Don’t upset or hurt anyone. A good citizen is dutiful and obeys all (un)written rules.

So, in these circumstances, we’re supposed to be “ourselves”. And also chase our dreams while we’re at it. 

Well, I guess I’m just going to be myself then. I’m going to chase a dream. A dream that doesn’t fit this fake individuality. It doesn’t fit the collective OCD that doesn’t acknowledge the immeasurable or deviant. Perhaps these are idealistic fantasies of a woolly dreamer. Of yet another confused, weak, stubborn, work-shy, fussy, foolish and drifted young man. One who feels too good for a “steady” profession and the false security of the rat race. Could be. But a workable alternative must be feasible with all current techniques, knowledge and possibilities, right? An alternative in which imaginary money isn’t a suffocating collar. Yes, I dream of a more humane option. I dream of a (slightly) fairer world without the blown excesses in hierarchy, power and control. I sincerely dream that “our” story in the future will have a very different interpretation of creating value and a “humane existence”. A story without the cultural dictatorship of monetary fairytales, outdated ideologies and unnatural institutions. Hopefully, that will make a world where you can indeed be yourself or closer to yourself. If we haven’t lost doing so, that is.

Being yourself may cost a little – the price of blindly following the herd is much higher in the end

> Click here for an overview if you’re eager for more stories <

49. Wees vooral jezelf, zeggen ze

”Uitnodiging voor bedrijfsfotoshoot 16 Maart”. Met een glimlach klikte ik op het mailtje, wetende wat er komen gaat. Draag geen merkkleding, trainingspakken, legerprints, versleten vodden of shirts met daarop halfgare slagzinnen. Kleed je in een van deze kleuren. Zie er fris en verzorgd uit. Kijk vooral niet te dof of uitgeleefd uit je doppen. Schrijf daarnaast alsjeblieft ook wat pakkende promotieteksten voor onze website. Hoofdschuddend las ik de rest van deze waslijst. Gelukkig beurde de pakkende afsluiter me op.

‘’Maar het belangrijkste: wees vooral jezelf!’’

Lachend leunde ik achterover in mijn bureaustoel. Ja ja! Blij toe dat ik eerder een contractverlenging weigerde – en daardoor deze dans ontspring. Echt een voorrecht om de grote show te bekijken in plaats van erin meegezogen te worden. Dankbaar greep ik deze luxepositie aan. Met een licht meurend en gekreukeld shirt reisde ik vol voorpret naar mijn eindstation. Eenmaal aangekomen liep ik fluitend naar binnen. Een bijna ex-collega zag me en begon gelijk tegen me te ouwehoeren.

‘’Zo Ben, al helemaal klaar voor je reis?’’

‘’Ja man. Kan niet wachten om mijn vleugels weer te spreiden’’

‘’Hoelang blijf je weg?’’

‘’Net zolang totdat ik niet blut raak. Of heimwee krijg. Misschien kom ik terug naar Nederland als vakantieganger”, zeg ik lachend

‘’Tof dat je die stap durft te zetten’’

‘’Ja, ach. Er is zoveel meer meer dan dit zinloze werk, ik ben er echt helemaal klaar mee”

* Korte stilte *

Godver Ben. Kan je dat niet lekker voor je houden?

”Goed dat jij ermee stopt dan toch? Ik spreek je later weer. Het is zo mijn beurt”

‘’Veel plezier. Of eh, succes”. Of wat dan ook, dacht ik.

Als een grensrechter bekeek ik hoe iedereen werd ondergeflitst. Als je haar maar goed zit. En je kleding. Of je make-up. Alles om ‘erbij’ te horen en het ego te voeden. Het perfecte plaatje is immers heiliger dan de paus.

Na de professionele fotosafari nam ik achterin de zaal plaats. De baas liep naar voren en nam het woord. Hartstochtelijk vertelde hij over hoe belangrijk wij zijn. Hoe dankbaar hij is voor deze groep fantastische mensen en diens tomeloze inzet. Logisch dat hij zo vrolijk en goedlachs is. Slapend rijk worden is fijn. Veel fijner dan plichtmatig personeelswisselingen aan moeten horen. Of symptoombestrijding van op hol geslagen systemen, controledrang en systeemdenken. In plaats van het ei van Columbus wordt eindeloze en totaal overbodige werkcreatie uitgebroed. Dit. Dit is waarom ik de deze deur achter me dicht trek. Nog heel even dit langdradige yuppengewauwel aanhoren. Zoveel woorden terwijl de boodschap kort maar krachtig is:

Zonder eigen plan wordt je vanzelf onderdeel van andermans (on)doordachte plannen

Na afloop wenste ik een paar ex-collega’s het beste toe. Om mijn herwonnen tijd en focus te vieren liep ik de stad in. Overal maar die haast, drukte en stress om ons heen. Ik zag de grote poppenkast die moet en zal optreden. En hoe! De onzichtbare hand treedt streng op tegen gevaarlijke vrijheden en onrendabele passies. Er zijn geen mitsen en maren. Kleur binnen de lijntjes en steek je kop niet boven het maaiveld uit. Doe maar normaal, dan doe je gek genoeg. Wees een ambitieus deugdmens in het bedrijfsleven in plaats van authentiek en tegendraads. Handel realistisch, inclusief en politiek correct. Stem op die of die partij en twijfel nooit aan de tijdsgeest of het maatschappelijk verhaal. Volg (asociale media) trends, tradities, de wet en het uitgestippelde pad. Steek jezelf in allerlei schulden, contracten en de fabeltjesfuik. Werk keihard en wees altijd bereikbaar. Stoot niemand voor zijn of haar hoofd. Een goed burger is plichtsgetrouw en gehoorzaamt alle (on)geschreven regels.

In die hoedanigheid moeten we dus ‘onszelf’ zijn. En als het even kan ook onze dromen volgen.

Dan ga ik maar gewoon mezelf zijn. Dan ga ik maar een droom najagen. Een droom die niet in deze nep-individualiteit past. Het past niet de collectieve dwangneurose die het onmeetbare of afwijkende niet erkent. Wellicht zijn dit idealistische fantasieën van een zweverige dromer. Van nóg zo’n verwarde, zwakke, eigenwijze, werkschuwe, kieskeurige, dwaze en afgedreven jongeman. Een die zich te goed voelt voor een ‘vast’ beroep en de schijnzekerheid van de ratrace. Zou zomaar kunnen. Maar met alle huidige technieken, kennis en mogelijkheden moet een werkbaar alternatief toch haalbaar zijn? Een alternatief waarin denkbeeldig geld geen verstikkende halsband is. Ja, ik droom van een menselijker alternatief. Ik droom van een (iets) eerlijkere wereld zonder doorgeslagen excessen in hiërarchie, macht en controle. Ik droom oprecht dat ‘ons’ toekomstige verhaal een hele andere invulling geeft aan waardecreatie en een ‘menswaardig bestaan’. Een verhaal zonder culturele dictatuur van monetaire sprookjes, verouderde ideologieën en onnatuurlijke instituten. Hopelijk schept dat een wereld waarin je echt jezelf kunt zijn, of op z’n minst dichter bij jezelf. Als we dat niet verleerd zijn tenminste.

Vooral jezelf zijn mag best wat kosten – de prijs van blindelings de kudde volgen is namelijk veel hoger

> Klik hier voor het totaaloverzicht als dit verhaal naar meer smaakt <